Pas later, toen hij in de auto zat op weg naar het politiebureau, schoot hem te binnen dat hij had beloofd Kim Khan en zijn zusjes naar huis te brengen. Niets aan te doen, ze moesten zich maar op een andere manier zien te redden. Hij had er nu geen tijd voor. Hij belde Roger vanuit de auto en reed op datzelfde moment bijna achter op de auto voor hem. Hij besefte dat hij op dit moment niet echt een goede chauffeur was.

“Alles in gereedheid brengen”, riep hij, en bracht zijn collega op de hoogte van de dramatische ontwikkeling in de zaak. Roger beloofde om iedereen zo snel hij kon bij elkaar te roepen.

Pas toen hij de garage onder het politiebureau binnenreed werd het hem duidelijk dat Gerd Andersen natuurlijk niet in Toten of Hamar was geweest, of wat ze ook gezegd had. Zij was ook in het opvanghuis geweest. Daar waren ze allemaal geweest. “Verdomme”, riep hij en sloeg zo hard met zijn hand op het stuur dat het pijn deed.

Dit was het wat de hele tijd in zijn hoofd had liggen gisten. Hij besefte dat al zijn persoonlijke problemen zijn denkvermogen hadden beïnvloed en als een verstorend element hadden gewerkt.

Waarom had hij in het opvanghuis niet gevraagd of Gerd Andersen daar was geweest? Hij had het niet gedaan. Het was niet in hem opgekomen. Omdat Sonya Khan er niet was geweest, had hij het terzijde geschoven. Dat was een onvergeeflijke blunder. “Verdomme”, zei hij nog een keer. En wat had Gerd Andersen gezegd? Er waren hem een paar kleine dingen opgevallen. Ze had gezegd, haast als een bijkomstigheid, dat de andere passagiers die op de taxi wachtten, haar voor hadden laten gaan. Waarom? Hij kende de taxicultuur in Oslo. De enige reden dat je vooraan in de rij mocht gaan staan, was dat je je in een ellendige toestand bevond. Daarom hadden de anderen die op een taxi stonden te wachten, haar voor laten gaan. Ze had misschien gehuild. Ze was in elkaar geslagen door die vlotte, aardige kameraad Simon Andersen en was naar het opvanghuis gevlucht.

Hij stapte uit de auto en knalde de deur hard achter zich dicht. Hij stak zijn kaart in het slot en liep verder naar de lift, die gelukkig beneden stond. Gerd Andersen had ook niet willen zeggen dat ze in het opvanghuis was geweest. Waarom niet verdomme? Hij vervloekte de trage lift. Hij vervloekte Kim Khan en Gerd Andersen die informatie hadden achtergehouden. Zij had niets gezegd, omdat het pijnlijk voor haar was, en omdat ze dacht dat het niets met de zaak te maken had. En die verdomde zuster van haar had haar een vals alibi gegeven.