Hij had bloemen gekocht bij het stalletje tegenover Oslo Centraal. De zwartharige dame had geglimlacht toen hij zei dat hij een boeket zocht voor iemand waar hij veel van hield. Eigenlijk had hij mijn geliefde’, ‘bloemen voor mijn geliefde’ willen zeggen, maar dat klonk zo onnatuurlijk. Bovendien voelde hij Sigrids adem in zijn nek.

De tere stelen en bladeren van de tulpen kraakten toen ze er een boeket van maakte waar ze een draad omheen wond en het vervolgens inpakte. Hij betaalde en bedankte haar. Daarna rende hij de straat over naar Oslo City en kocht voor ieder van zijn zoons een cd.

Het vrijdagmiddagverkeer verloochende zich niet. Cato Isaksen trommelde geïrriteerd met zijn vingers op het stuur. Een halfuur later was hij nog maar in Skøyen. Het enige waar hij de tijd mee kon vullen, was aan Bente denken. Hij zette de radio aan, liet de verkeersinformatie en het nieuws zachtjes door zijn gedachten gonzen. Hij dacht aan haar zachte dijen, haar grote heupen, de holte tussen haar borsten. Hij dacht aan alles wat hij met haar zou willen doen. Hij wilde dat ze elkaar op nieuwe manieren zouden beminnen. Hij voelde zich sterk en was in een goed humeur. Een gevoel van lust zat diep in zijn lichaam, als een donkere, vibrerende toon. Het zat in zijn keel, vandaaruit golfde het door zijn hele lichaam. In zijn hoofd zat het genot als een herinnering aan een lang vervlogen tijd. Plotseling herinnerde hij zich hoe het voelde wanneer alle holtes van je lichaam vervuld raakten van lust. Hij zat in zijn auto, ingesloten in een oneindige sliert van auto’s en genoot van zijn erectie die bijna niet om uit te houden was. De blijdschap tintelde door hem heen en voelde vreemd en onbekend aan. Hij zou proberen dit nooit meer te vergeten. Achter hem toeterde een auto. Iets anders schoot hem door het hoofd. Sigrid en het koele beddengoed dat een vage chloorlucht uitademde. Sigrids ondergoed, jurken, rokken en broeken in de kast. Altijd schoon en netjes, pas gestreken. Haar crèmes en potjes, de kam, altijd van haren ontdaan. De afgepaste en eenvoudige maaltijden, bijna zonder vet. Zijn erectie verdween weer.

Sigrid was bezig te veranderen, en dat beviel hem niet. Het zou verschrikkelijk moeilijk worden om het tegen haar te zeggen. Hoe moest hij haar vertellen dat zij de meest fatale vergissing in zijn leven was? Verdomme. Cato Isaksen leunde vermoeid met zijn hoofd achterover tegen de hoofdsteun. Hij zuchtte en deed het raampje open. Door de kier gleed een eentonig gebrom van motoren en een zware walm van uitlaatgassen naar binnen. Hij droogde zijn vochtige handpalmen aan zijn broek af voor hij het stuur weer vastpakte. Hij deed de radio uit. Zijn gedachten waren ergens anders: Psychisch gestoord, slecht, slim, acteertalent …