De veerboot naar Nesodden stevende schuimend op de kade af. Het was vrijdagmiddag en er waren veel mensen op de been. De lucht was scherp en nieuw, maar toch heel warm. Ze stond op de hoek bij restaurant Druen, terwijl ze de middelgrote boot met haar ogen volgde. Ze stond in de schaduw. Er werd druk gebruik gemaakt van de telefoons in de grijze metalen hokjes achter haar rug. Het wemelde van de mensen op Akerbrygge. Niemand die voorbij kwam slenteren, kon vermoeden waarom ze daar stond, of wat ze van plan was te doen in de loop van de komende twee uur. Er stond een grote, blauwe Adidas-tas aan haar voeten. De bordeauxrode zuil waar ze tegenaan leunde, voelde koel aan tegen haar wang. Ze was een vrouw waar niemand op lette. Maar ze wist dat ze een vrouw was die zich in kon zetten voor het lijden van een ander. Die daar deel aan nam en er iets mee wilde doen. Ze was een medemens gekenmerkt door empathie. Ze was, in tegenstelling tot vele anderen, bereid om een kans te grijpen, om zichzelf in te zetten zodat een andere vrouw kon ontsnappen aan het verschrikkelijke lawaai en de onrust in hun kamers. Andere vrouwen waren ook kinderen in het diepst van hun ziel, dacht ze. Mensen hadden vele zielen. De binnenste ziel was de meest kwetsbare. De ziel die je je hele leven met je meedroeg. De oorspronkelijke en doorzichtige.

Ze trok haar schouders op en dacht een ogenblik aan haar moeder die alleen thuis was. Vanaf het water kwam een koude wind. De terrassen waren geopend. De mensen gingen na hun werk niet naar huis, maar ontmoetten elkaar om het leven na de lange winter weer op te pakken. Velen hadden zich warm aangekleed. Zoals het leven nu was, kon je je niet voorstellen dat er iets als winter was. Het geluid van stoelen die verschoven werden, gelach en stemmen, kindergehuil en een gelukkige, zwarte hond die blafte terwijl zijn staart langzaam heen en weer zwaaide. Jonge obers, jongens en meisjes, met ronde dienbladen en witte schorten liepen tussen de tafels heen en weer. De mensenzee slenterde voorbij, velen hand in hand of arm in arm. Sommigen al een beetje bruin in het gezicht. Stemmen die stegen en daalden, en woorden die verwerden tot onduidelijke trillingen in de lucht. Hard gelach, zacht gemompel. Ze luisterde naar zichzelf en hoorde het lawaai in elke zenuwcel.

Het wateroppervlak rimpelde. Aker brygge zou perfect zijn geweest als het in de zon had gelegen. Maar de zon scheen plagend op de overkant van de haven en kleurde de vesting die daar lag goudgeel en het gras ervoor voorzichtig groen.

Ze bukte zich en nam de tas in haar hand. Liep langzaam naar de boot toe en ging samen met de anderen in de rij staan. Ze ging aan dek zitten, trok haar windjack om zich heen, haar muts over haar oren. Ze sloeg haar joggingschoenen tegen elkaar terwijl ze de mensen om zich heen in zich opnam. Keek naar een man van middelbare leeftijd die de avondeditie van Aftenposten wapperend voor zich ophield. Hij had een ouderwetse aktetas voor zijn voeten staan. Zo een met van die glimmende gespen aan de voorkant. Een jongetje van een jaar of twee hing over de reling met zijn moeders arm als een inktvis om zich heen. Hij riep: “Water, water.” Hij riep het zeker tien keer, tot zijn moeder hem van de reling af tilde en hem met zich meetrok de boot in.

Ze zit naar de mensen te kijken en voelt zich oppermachtig. Ze is een werktuig. Een product van toevalligheden. Ze is geboren onder een verkeerd gesternte. In de donkere ruimte tussen de echte sterrenbeelden. Ze kijkt naar jassen en broeken en gezichten, alsof ze de namen van mensen kan aflezen aan de kleren die ze dragen. Ze kijkt naar een jonge vrouw met een ring aan elke vinger. Het haar van de vrouw waait omhoog en zwaait naar de hemel. Ze draait zich om, doet haar ogen dicht. En onafgebroken waaien lucht en licht en de geur van de grijze tentakels van het water naar haar toe.