45

Terwijl de dienstauto door de verlaten straten naar het Witte Huis snelde, zat Fluisteraar in de beveiligde cocon achterin, het dikke, glazen scherm omhoog, en hij voerde een reeks telefoongesprekken. Het eerste betrof de opdracht tot de onmiddellijke arrestatie van Walter Drax. Zelfs een vluchtige blik in ’s mans dossier maakte duidelijk dat hij te veel woede in zich had en dat er nooit op kon worden vertrouwd dat hij zijn mond niet voorbij zou praten.

Een paar minuten later kregen zes man in drie zwarte suv’s toegang tot de campus, waar ze werden opgevangen door een aantal eigen bewakers van het instituut die hen voorgingen naar Drax’ lab. Met de pistolen duidelijk zichtbaar onder hun jacks zeiden ze tegen de directeur van het instituut dat hij terug moest naar zijn kantoor, ze lieten Drax even snel wat identiteitsbewijzen zien waarvan niet duidelijk was of het echte fbi-insignes waren en vertelden hem dat hij werd gearresteerd wegens verdenking van spionage. Drax, volkomen verbijsterd, zei dat hij geen idee had waar ze het over hadden – hij was een trouwe staatsburger, zijn hele leven al. Ze negeerden hem, lazen hem zijn rechten voor en toen hij om een advocaat vroeg, vertelden ze hem dat dit zou worden geregeld zodra hij formeel in staat van beschuldiging was gesteld. Natuurlijk waren ze dat helemaal niet van plan. Ze namen hem in plaats daarvan mee naar een vliegveld aan de andere kant van Frederick, waar een wachtende jet van de overheid hem naar een privélandingsbaan in de Black Hills van South Dakota bracht. Van daaruit vervoerden weer andere overheids-suv’s hem naar een afgelegen ranch en naar de sombere kamers die daar onderdeel van uitmaakten.

Het was ironisch genoeg hetzelfde huis waar ik naartoe gebracht was toen ik de Cowboy van Dienst had gedood – aangepast en voor dezelfde zaken gebruikt door andere leden van de inlichtingengemeenschap, nadat de Division was opgedoekt. Net als ik zoveel jaar geleden, waren Drax en zijn geheim nu verloren voor de wereld.

Het tweede telefoongesprek dat Fluisteraar voerde – nou ja, eigenlijk waren het drie telefoontjes – was met de ambassadeurs van Italië, Japan en Nederland. Hij vertelde hun dat hij tot zijn grote spijt zojuist had vernomen dat hun landgenoten dood waren, vermoord door hun ontvoerders toen die zich realiseerden dat ze dreigden te worden ontdekt. ‘Ze hebben een haastige poging gedaan de lijken te begraven en wij zijn de plek nu aan het onderzoeken,’ zei hij. ‘De forensische tests en de formele identificatie zullen natuurlijk enige tijd in beslag nemen.’ Hij vertelde hun dat de informatie om operationele redenen geheim moest blijven en hoewel hij het niet met zoveel woorden zei, gaf hij hun de indruk dat ze nog bezig waren met een achtervolging.

Zijn laatste telefoontje was naar het hoofd van de cia. Zonder verdere uitleg – wat niet ongebruikelijk was in de schaduwwereld – vroeg hij hem ervoor te zorgen dat de mannen in de nbc-pakken in Hotel Het Boze Oog te horen kregen dat alle tests negatief waren uitgepakt. Omdat ze daar niet langer nodig waren, moesten ze onmiddellijk naar hun basis terugkeren. Pas nadat zij waren vertrokken, mochten de mensen van de cia ernaartoe om de kuil te verzegelen en het hele dorp voor de buitenwereld af te grendelen.

Tegen de tijd dat hij klaar was met zijn gesprekken – en de meest voor de hand liggende lekken had gedicht – reed hij de hekken van het Witte Huis binnen.