29

Ik liep door de eiken deuren naar buiten, een avond zo tintelend en helder dat de oude keitjes en renaissancegevels bijna te echt leken, als het landschap in een computerspelletje. Alleen de vele mensen op straat en het volledige gebrek aan taxi’s overtuigden me ervan dat het werkelijkheid was.

Ik moest twee telefoongesprekken voeren en wachtte tot het eerste zou worden beantwoord toen ik langs de bewakingscamera’s van het atelier naar een brede doorgang liep.

Leyla Cumali nam op en ik vertelde haar plompverloren dat ik een foto had waarop werd aangetoond dat een ander persoon in de bibliotheek was geweest, zes minuten voordat Dodge werd vermoord. Er viel een onthutste stilte aan de andere kant.

Ik vulde de stilte in door haar te vertellen dat de directeur van het atelier van het Uffizi een volledig rapport zou opstellen, dat hij haar samen met een kopie van de foto zou toesturen.

‘Ik zal het doorgeven aan mijn collega’s,’ zei ze uiteindelijk, niet in staat de verslagenheid uit haar stem te weren. Ik wist zeker dat SpongeBob en zijn maten gek zouden worden van vreugde.

‘Het ziet er niet naar uit dat we nog een keus hebben,’ ging ze verder. ‘We zullen vanavond nog een moordonderzoek beginnen.’

‘Mooi,’ antwoordde ik. ‘Mooi.’

‘Hoe wist u dat Dodge niet alleen was?’ vroeg ze, terwijl weer iets van de vroegere verachting in haar stem sloop.

‘Het waren de drugs, en de verrekijker. Niemand heeft een verrekijker nodig als hij naar vuurwerk kijkt.’

‘Waarom had hij hem dan bij zich?’

‘U moet het stap voor stap bekijken. Iemand wist kennelijk hoe je ongezien op het landgoed kon komen,’ vertelde ik haar, nog steeds wanhopig zoekend naar een taxi.

‘Iemand ging het huis binnen en trof Dodge in de bibliotheek. Het was een vriend van hem, of in elk geval een bekende, anders had hij alarm geslagen.

Ik ben er vrijwel zeker van dat de bezoeker paniek voorwendde. Hij of zij vertelde Dodge iets wat hem genoeg alarmeerde om hem uit zijn op hol geslagen libido en de tollende gekte van drugs te halen.’

‘Wat hebben ze hem dan verteld?’ wilde ze ongeduldig weten.

‘Als u de verhoren nog eens naleest die jullie de kennissen hebben afgenomen, zult u zien dat minstens zes van hen benadrukten dat hij heel erg veel van zijn vrouw hield.’

‘Dat klopt, ja,’ zei Cumali.

‘Cameron was die avond op kroegentocht met de JetRanger. Ik denk dat de bezoeker hem heeft verteld dat de heli zojuist in zee was gestort.’

Stilte. Cumali gaf geen antwoord, ik hoorde alleen een scherp inademen.

‘Dodge zou de bezoeker zonder meer hebben geloofd,’ ging ik verder. ‘Er was een heliplatform op het landgoed en hij zou hebben gedacht dat ze op weg naar huis was.

Hij was door de schrik al enigszins ontnuchterd, pakte zijn verrekijker om de baai af te zoeken en rende met de bezoeker naar het gazon. Hij keek niet omhoog naar het vuurwerk, hij keek uit over het water en hoe verder hij over de landtong liep, hoe groter de kans dat hij iets zou zien. Daarom koos hij ook de plek op vier meter van het prieel: er was daar geen gebladerte, de enige boom was die ene die hij halverwege zijn val raakte en hij had daar dus een veel beter zicht op de baai.

Toen hij niets zag – en waarom zou hij ook, er was waarschijnlijk helemaal niets te zien – ging hij ofwel op het hek staan of hij klom eroverheen.

Hij zal de verrekijker voor zijn ogen hebben gehad toen hij het duwtje in zijn rug voelde. Voor de moordenaar voelde het misschien zelfs niet eens als een moord – gewoon een zachte, helpende hand.

Zo zacht zelfs dat toen u de tests met de dummy deed, die overeenkwamen met een vallende man.’

Ik liet mijn stem wegsterven: het had geen zin om nog eens uit te weiden over zijn val vanaf het klif op de rotsen daaronder; die was verder onbetwistbaar.

Cumali reageerde nog steeds niet en ten slotte moest ik wel vragen: ‘Bent u daar nog?’

‘Ja, ik ben er nog,’ zei ze. ‘Ik zal ervoor zorgen dat niemand zijn paspoort terugkrijgt. We beginnen direct. Ik zal een uitgebreide lijst opstellen van iedereen met wie hij contact heeft gehad. Zoals u al zei, de bezoeker moet iemand zijn geweest die hij kende.’

‘U kunt Cameron en de anderen in die helikopter buiten beschouwing laten, zij kunnen hem nooit in het huis bezocht hebben, zij werden verondersteld voor hun leven te vechten in het water. En u had gelijk, ik denk niet dat iemand betaald is om dit te doen. Het antwoord moeten we zoeken binnen de vriendenkring.’

Er was nog een element aan de moord waar zij niet vanaf wist, en waar ze ook nooit vanaf kon weten. Het was maar een kleine vingerwijzing, maar het had me echt kwaad gemaakt. Ik wist zeker dat het draadje uit de broek van Dodge aan het hek was bevestigd om ervoor te zorgen dat de politie tot de juiste conclusie kwam.

Een zaak waarin de moordenaar precies diezelfde procedure had gevolgd, was opgenomen in mijn boek.