42

De mannen in de witte nbc-pakken – nucleair, biologisch en chemisch – gingen methodisch te werk onder hun doorzichtige, zilveren koepel. Mobiele generatoren en geavanceerde filters zogen de stank weg van vochtige aarde en ruwe, ongebluste kalk en vervingen die door gezuiverde lucht die op een constante temperatuur van 20 graden Celsius werd gehouden.

Ondanks hun trage vorderingen kostte het de technici en hun superieuren slechts een paar uur om te constateren dat zich geen nucleair materiaal op de bergtop bevond.

Dat was geen beste ontdekking voor Keatings reputatie of zijn carrièrevooruitzichten. Een paniekzaaier was nog de vriendelijkste betiteling onder de hoge heren, waarna ze al snel hun belangstelling voor de opgraving verloren. De algehele consensus onder de hazchem-mannen was dat een of andere drugskoerier had besloten een paar paarden te begraven – ofwel die van hemzelf ofwel die van een van zijn rivalen. Iedereen was het erover eens dat als het om ruzie ging, de Afghanen een slag apart waren.

Maar er was één detail dat ze niet met een grapje af konden doen, en dat was de ongebluste kalk. Die hield Keating in die moeilijke dagen op de been – dat, en zijn overweldigende overtuiging dat er iets verschrikkelijk fouts, iets heel sinisters van dat groepje vervallen huizen uitging. Dat gevoel, gevoegd bij de afgelegen ligging van het dorp en het prachtige uitzicht, maakte dat hij het zelfs een naam gaf: Hotel Het Boze Oog.

Toen vonden de mannen in de koepel het eerste verkoolde lichaam. Of in elk geval dat wat er nog van over was. Ze stelden vast dat het een vrouw was en hoewel ze er nog geen bewijzen voor hadden, waren ze ervan overtuigd dat ze dieper in de kuil nog twee doden zouden aantreffen; een Japanner en een Nederlander. Welke kidnapper deponeerde nu zijn buit in een met ongebluste kalk gevulde kuil zonder zelfs maar om losgeld te vragen?

Naast het lichaam, diep in de chemische smurrie, vonden ze wat er nog over was – nauwelijks vijf vierkante centimeter – van iets wat veel weg had van een zadeldeken. Ze wisten het niet, maar in de laatste nacht van haar leven had de vrouw die tegen haar gezicht gedrukt en geprobeerd zichzelf te verstikken, om zo de helse pijn te stoppen. Het resultaat was dat het haar speeksel, haren, stukjes weefsel en een compleet arsenaal aan genetisch materiaal bevatte van de blaasjes die zich in haar mond en keel hadden gevormd.

De deken zat nog steeds vast in haar deels verbrande hand en ze had hem zo beschermd tegen de ergste vlammen, toen de Saraceen haar met behulp van de paarden naar de kuil had gesleept. Nog een uur en de ongebluste kalk zou het volkomen hebben vernietigd.

Het nbc-team en hun meerderen, die zich inmiddels grote zorgen maakten en zo langzamerhand moesten erkennen dat het misschien helemaal niet om een ontvoering ging, voerden hun werktempo op. Hun eerste taak was om erachter te komen waar ze nu precies mee te maken hadden, dus stopten ze het kleine stukje deken in een luchtdichte container, ze verzegelden die nog eens extra met lood en stuurden het geheel eerst per helikopter, en daarna per speciale nachtvlucht naar Fort Detrick in Maryland.