30

Ik had eindelijk een taxi te pakken, toen ik het slechte nieuws hoorde.

Na mijn telefoongesprek met Cumali had ik een lege taxi gezien en was dwars door de stroom auto’s heen geschoten om hem aan te houden. Het was een wonder dat ik heelhuids door het aanstormende verkeer kwam, maar het lukte me en toen ik in de taxi zat, vroeg ik de chauffeur me naar het vliegveld te brengen.

Ik wilde zo snel mogelijk terug naar Bodrum en zodra ik mijn gordel om had – geen overbodige luxe gezien de manier waarop die kerel reed – pleegde ik een tweede telefoontje, deze keer naar Ben Bradley.

Toen hij opnam, vertelde ik hem dat ik in Florence zat. ‘We doen weer mee,’ zei ik opgetogen. ‘Het was moord, laat het de andere partijen weten.’

‘Ik probeer je al twee uur te bereiken,’ zei hij.

‘Sorry,’ antwoordde ik. ‘Ik had de accu uit mijn telefoon gehaald.’ Er was één reden waarom hij me zou willen bellen – een boodschap van Fluisteraar – en ik wist dat dat niet veel goeds voorspelde.

Hij ratelde door over de moord in de Eastside Inn – maar dat was slechts camouflage – en zei toen dat een paar collega’s van ons een serie tests had uitgevoerd, computermodellen had gemaakt, eigenlijk, waar ik van op de hoogte moest worden gebracht.

Ben begreep niet wat hij zei – hij gaf alleen maar een boodschap door – dus het had geen zin hem vragen te stellen. Het enige wat ik kon doen, was met steeds meer wanhoop naar hem luisteren.

Hij zei dat die knapen met een interessante datum waren gekomen – ze hadden het over 30 september.

‘Maar je weet hoe die nerds zijn,’ ging hij verder, en ik kreeg het idee dat hij een tekst voorlas. ‘Ze willen nog weleens doordraven in hun enthousiasme; ze zeggen dat je twee weken hebt om eventuele onvoorziene problemen op te lossen, ze hebben het dus over de tweede week van oktober.’

Ik hing op en bleef een hele tijd in gedachten verzonken zitten. Ik begreep uit Bens boodschap dat Fluisteraar een team opdracht had gegeven om een schatting te maken van de tijd die het een burger zou kosten om een significante hoeveelheid van het pokkenvirus te produceren, met gebruikmaking van voor iedereen verkrijgbare apparatuur. Daarop voortbordurend hadden ze berekend dat het eind september gefixt kon zijn, om er daarna nog een paar weken speelruimte aan toe te voegen.

We hadden nu een datum en alle tijd, alle gebeurtenissen, alle hoop kwamen samen op dat specifieke tijdstip. Laten we het op 12 oktober houden, dacht ik bij mezelf. Columbus Day. De sterfdag van mijn moeder.