21

‘Niet alle doodvonnissen worden ondertekend door rechters of gouverneurs,’ legde ik uit. ‘Dit was een geval van huwelijkse voorwaarden.’

Ben en ik waren van de eetzaal naar de lounge verkast – een gezellige ruimte met een open haard, een luie kat en een goed zicht op de lobby en de voordeur –, gewoon voor het geval Cumali of de Albanezen een alternatief plan hadden en even langskwamen.

‘De man en vrouw in kwestie kenden elkaar zes weken toen ze besloten te trouwen,’ ging ik verder. ‘Haar naam was Cameron, de zijne Dodge en er stond één komma twee miljard op het spel.’

‘Geen wonder dat er huwelijkse voorwaarden waren,’ zei Ben, zijn glas bier pakkend.

Als er ooit een avond was geweest om weer te gaan drinken, dacht ik, dan was het deze wel, maar ik slaagde erin die gedachte opzij te schuiven. ‘Cameron had gewerkt als een veredelde verkoopster, dus zij had weinig inbreng, of toegang tot goed advies.

Het spreekt vanzelf dat het een keihard contract was. Als ze van Dodge zou scheiden, zou ze met name de eerste vijf jaar zo goed als niets krijgen. Aan de andere kant zou ze als weduwe zo goed als alles krijgen. Dus als de liefde ophield...’

‘En ze wilde echt geld...’ voegde Ben eraan toe.

‘Dodge had niet voor huwelijkse voorwaarden getekend...’

‘Hij had zijn doodvonnis getekend,’ zei de rechercheur Moordzaken, terwijl hij geïmponeerd zijn wenkbrauwen optrok.

‘Een paar maanden later besloot Cameron dat ze niet langer bij Dodge wilde blijven,’ zei ik.

‘Was er een andere partij bij betrokken?’

‘Dat is meestal zo. In dit geval was het een vrouw.’

‘Wow, dit is een geschenk dat blijft verrassen,’ zei Ben.

‘Je moet wel begrijpen dat er een paar dingen zijn die ik niet weet. Daar heb ik naar moeten gissen, ik heb op mijn ervaring moeten vertrouwen, maar ik weet dat ik gelijk heb.’

Hij knikte. ‘Tuurlijk. Jij bent de enige speurder met wie ik niet in discussie ga.’

‘Mijn intuïtie zegt me dat de twee vrouwen samen zijn opgegroeid; ik denk dat ze al minnaressen waren voordat Dodge in beeld kwam,’ ging ik verder. ‘Maar goed, laten we de vriendin van Cameron Marilyn noemen, haar echte naam ken ik niet.’

Ik wierp een blik op mijn horloge – nog maar twintig minuten voorbij. Ik wist het niet, maar kennelijk gaat de tijd langzamer als je op het einde der tijden wacht.

‘Ze waren uit Turkey Scratch weggegaan, of waar ze ook maar opgroeiden, en waren vol dromen naar Manhattan getrokken, neem ik aan.

Cameron kreeg een baan bij Prada en Marilyn wilde actrice worden. Ze nam, met andere woorden, een kantoorbaantje.’

‘En toen ontmoette Cameron haar miljardair,’ zei Ben.

‘Ja, het was allemaal nogal hectisch, maar Cameron moet hebben beseft dat dit haar grote kans op rijkdom was; de bliksem slaat nooit twee keer in.

Misschien heeft ze het met Marilyn besproken, misschien ging het allemaal heel beschaafd, maar meestal is het leven een stuk smeriger dan dat, is mijn ervaring; ik denk dat ze haar levenslange vriendin gewoon heeft gedumpt. Hoe het ook zij, ze trouwde met hem.

Van één ding ben ik zeker: Dodge heeft Marilyn nooit ontmoet of haar zelfs maar gezien, dat was belangrijk met het oog op wat er later gebeurde.’

‘Oké,’ zei Ben. ‘Dus Dodge en Cameron trouwen, maar het werkt niet.’

‘Dat bleek al snel. Ook al denk ik dat Marilyn zich bedrogen voelde, toch heeft Cameron de banden weer aangehaald. Ze wilde van Dodge af, maar had een probleem...’

‘De huwelijkse voorwaarden.’

‘Precies. Maar de vrouwen zagen een uitweg, ze konden elkaar hebben en het geld. Door hem te doden.’

‘Wat was hun plan?’ vroeg Ben.

‘Dat wisten ze niet. Maar toen, op een ochtend, werden ze geholpen door een groep terroristen: 9/11.

Het kantoor waar Marilyn werkte, bevond zich in een van de torens, maar ze was te laat voor haar werk. Ze zag de vliegtuigen de gebouwen binnenvliegen en besefte dat ze nu voor de rest van de wereld zo goed als dood was. Voor een moordenaar in spe bestond er geen beter alibi.’

Ik keek op en zag drie andere hotelgasten binnenkomen en naar de lift lopen. Zoals gewoonlijk ging in mijn achterhoofd het werk gewoon door en ik wist dat nu alle gasten binnen waren. De komende tien minuten zou de jonge manager die avonddienst had de voordeur op slot doen, controleren of de deuren bij het laadplatform en de dienstlift dichtzaten en de lichten dimmen. Ik keek op de klok op de schoorsteenmantel – de wijzers leken nauwelijks te bewegen. Waar was Cumali? Wat spookte Echelon verdomme uit?

‘Maar Marilyn moest dood blijven,’ zei Ben, me terugsleurend naar New York en 9/11.

‘Dat klopt, dus liep ze weg door de rook en de lichaamsdelen en ze vond de perfecte plek om van de radar te blijven. De Eastside Inn.

Ze was actrice en ze gebruikte haar vak om ervoor te zorgen dat niemand haar zou herkennen of kunnen omschrijven. Ze speelde elke dag een andere rol.’

Ben knikte. ‘Ja, ik heb nooit een compositietekening van haar gehad. Ze moet het van het begin af aan gepland hebben. En dat bracht haar ook naar de bibliotheek en naar jouw boek.’

‘Precies. Een appendix achterin gaat over de oplossing van moordzaken in diverse landen. Een paar minuten lezen zou haar hebben duidelijk gemaakt dat er heel wat betere plekken waren om iemand te vermoorden dan Amerika.

Turkije was perfect: het forensisch onderzoek stond nog in de kinderschoenen en de rechercheurs waren overwerkt. Cameron zou geen moeite hebben Dodge ertoe over te halen een cruise te maken op de Middellandse Zee, maar dat zadelde Marilyn wel met een groot probleem op.’

‘Dode mensen krijgen geen paspoort,’ zei Ben.

Ik knikte. De lampen in het hotel gingen zachter branden, de kat rekte zich uit, Bradley en ik keken naar de klok op de schoorsteenmantel. Nog honderdvijfentwintig minuten te gaan.

Ik nam even pauze, stond op en schonk mezelf een kop koffie in. Mijn handen trilden.