62

Voor de tiener in El-Mina kwam er nog steeds geen einde aan zijn geluk, dat was begonnen met de onverwachte gift van een gsm.

Op een woensdagmiddag, op weg van school naar huis, ging de telefoon en sprak hij met de man die hem het apparaat had gegeven. De Saraceen zei dat hij vanuit Duitsland belde, waar hij zo gelukkig was geweest om zowel een moskee te vinden die er dezelfde strikte geloofsovertuiging op na hield als hijzelf, als een baan die veel beloftes inhield voor de toekomst.

De jongen begon vragen te stellen, waarschijnlijk met het idee dat hij zich op een dag kon voegen bij de vaderfiguur die zo genereus voor hem was geweest. De Saraceen onderbrak hem echter met de mededeling dat hij helaas op weg naar zijn werk was, dat hij niet veel tijd had en dat hij goed moest luisteren.

‘Pak een pen, ik ga je een adres geven.’

Terwijl de jongen op een muurtje ging zitten, in de schaduw van een boom, en in zijn rugzak begon te rommelen, legde de Saraceen uit dat hij hem al een sleutel had gestuurd voor de garage in zijn oude appartement. Daarin stonden de dozen met medische voorraden waarover hij het met hem had gehad. Weet je nog wel, de verlopen vaccins met de officiële etiketten er al op? Zodra de jongen de sleutel had ontvangen, moest hij de garage openen en het volgende adres invullen.

‘Stuur ze ter attentie van mij,’ zei de Saraceen, ‘naar Chyron Chemicals in Karlsruhe, Duitsland. Ik zal het voor je spellen, te beginnen met het adres. Oké?’

Toen hij klaar was en het de jongen nog een keer had laten herhalen, zei hij dat hij al een koerier in Beiroet had geregeld, met een koelwagen, om op zaterdagochtend bij de garage langs te komen. Kon de jongen daar dan ook zijn om de deur open te doen? Natuurlijk kon hij dat.

Toen dat achter de rug was, bleef er nog maar één taak over. Hij zei tegen de jongen dat hij het bedrijf in Beiroet moest bellen waar hij de koelkasten had gekocht en moest proberen ze weer terug te verkopen.

‘Het geld dat je daarmee verdient, mag je houden,’ zei de Saraceen. ‘Dat garandeert dat je stevig zult onderhandelen,’ zei hij lachend.

Toen de Saraceen hem vertelde wat hij zo ongeveer zou kunnen krijgen voor de betreffende artikelen, kon de jongen het nauwelijks geloven – dat stond gelijk aan bijna zes maanden salaris van zijn moeder, die bij een wasserette werkte. Hij probeerde hem te bedanken, maar de dokter kapte dat af door te zeggen dat hij nu snel naar zijn werk moest. De Saraceen hing op en hoewel de jongen het nog niet wist, was dit de laatste keer dat ze elkaar zouden spreken.

De Saraceen stapte uit de telefooncel vlak naast het marktplein van Karlsruhe en ging even op een houten bankje zitten. Het kwam steeds dichterbij nu: over een paar dagen zou de garage leeg zijn en zouden de tienduizend nietige flesjes in een truck worden geladen van een koeriersbedrijf dat zich specialiseerde in medische spullen.

De dozen die de kostbare ampullen bevatten, hadden officiële etiketten van een Libanees ziekenhuis, hun bestemming was een van de grootste producenten van vaccins in de wereld en ze waren allemaal geadresseerd aan een man die officieel werkzaam was in het magazijn van het bedrijf.