De Verkoper was de Kringvorming uitgevlucht toen de Fuga buiten begon op te lossen. Daardoor had hij ongezien kunnen ontsnappen. Nu hun thuisland overal werd vernietigd, besteedde niemand ook maar enige aandacht aan de met bloed bedekte figuur die in de chaos wegstrompelde.

Slechts eenmaal moest hij halt houden, om een plekje te vinden waar hij ongestoord kon overgeven. Het braaksel spatte op zijn eens mooie schoenen en hij maakte die schoon met een handvol bladeren die al begonnen op te lossen zodra hij ze had vastgepakt.

Magie! Wat walgde hij daar nu van! De Fuga had hem betoverd met zijn beloften. Die had gepronkt met zijn zogenaamde betoveringen tot hij — arme Koekoek die hij was — niet meer had kunnen nadenken. Toen had hij hem ertoe gebracht in een vreemde huid te kruipen; had hem laten bedriegen en manipuleren; allemaal uit liefde voor leugens. En dat het leugens waren geweest, wist hij nu. Toen hij zijn handen had uitgestoken om zijn buit te pakken, was die opgelost, had hem het eigendom onthouden, hem achtergelaten alsof hij de schuldige was.

Maar het feit dat het zo lang had geduurd voordat hij had ingezien hoe hij was gebruikt, was een duidelijk bewijs van zijn onschuld. Hij had geen enkel levend ding kwaad willen doen; hij had alleen de waarheid en stabiliteit willen brengen naar een plaats die deze beide kwaliteiten hard nodig had gehad. En als dank was hij bedrogen. Waar zou de geschiedenis hem anders van kunnen beschuldigen dan van naiviteit, een vergeeflijke zonde? Nee, de ware boeven in deze tragedie waren de Zieners, die mensen betoverden en hun denkvermogen wegnamen. Zij hadden zijn ambitie een verkeerde wending gegeven, hetgeen al deze ellende als gevolg had gekregen. Een grimmige spiraal van vernietiging die in de Kringvorming was geeindigd, en hem — een slachtoffer van de omstandigheden — tot moord had gedreven.

Hij liep door de vervallende Fuga heen, klom het dal uit. Op de helling was de wind zuiverder, en maakte hem beschaamd. Hij stonk naar angst en frustratie, de wind rook naar de zee. Toen hij die geur inademde, wist hij dat die zuiverheid zijn enige hoop was om niet krankzinnig te worden.

Hij trok zijn bebloede jasje walgend uit. Dat was corrupt en corrumpeerde. Hij probeerde de voering kapot te scheuren, maar die verzette zich tegen zijn kracht. Dus maakte hij een bal van het jasje en gooide het hoog de lucht in. Het viel, rolde een rotsachtige helling af en bleef liggen, de mouwen uitgespreid, als een beenloos slachtoffer van een zelfmoord. Eindelijk was het waar het thuishoorde: in stof en modder.

En daar hoorden de Zieners ook thuis, dacht hij. Maar zij hadden het overleefd. Bedrog zat in hun bloed. Hoewel hun territoria waren vernietigd, zouden ze beslist nog wel een paar trucjes achter de hand hebben. Zolang zij leefden, zou hij niet rustig in zijn bed kunnen liggen. Ze hadden van hem een dwaas en een slager gemaakt en hij zou pas weer gezond zijn als ze allemaal dood waren.

Terwijl hij op de heuvel stond en naar het dal keek, kreeg zijn leven opeens weer een nieuw doel. Hij was bedrogen en vernederd. Maar hij leefde nog. De strijd was nog niet gestreden.

Deze monsters hadden een vijand. Immacolata had er vaak over gedroomd en verteld over de wildernis waar hij woonde.

De Gesel had ze hem genoemd.

Als hij de Zieners wilde vernietigen, zou hij een bondgenoot nodig hebben, en welke bondgenoot zou hij zich beter kunnen wensen dan die naamloze kracht waarvoor ze zich een eeuw geleden hadden verborgen?

Nu zouden ze zich nooit meer kunnen verbergen. Ze hadden geen land meer waarin ze zich konden verstoppen. Als hij de Gesel kon vinden — en die wakker kon maken — zouden ze hen gezamenlijk in een klap vernietigen.

De Gesel. De klank van dat woord stond hem heel erg aan.

Maar de stilte die zou komen als zijn vijanden in as waren veranderd, zou hem nog meer aanstaan.