Cal werd opeens wakker.

Het was een beetje koud geworden, hoewel hij daardoor niet was gewekt. Lemuel Lo riep zijn naam.

'Calhoun... Calhoun . . '

Hij ging rechtop zitten. Lemuel stond naast hem, glimlachte door zijn voile baard heen.

lemand heeft naar je gevraagd,' zei hij.

`0?'

`We hebben niet veel tijd, mijn dichter,' zei hij, toen Cal overeind krabbelde. 'Het tapijt wordt opnieuw geweven. Over een paar minuten zal dit alles weer slapen. En ik ook.'

Dat kan niet goed zijn,' zei Cal.

`Er zit niets anders op, mijn vriend. Maar wees niet bang. Jij zult over ons waken, nietwaar?'

Hij pakte Cals hand heel stevig vast.

`Ik heb lets gedroomd . . zei Cal.

Wat dan?'

`Ik droomde dat deze wereld de werkelijkheid was en die andere niet.' Lemuels glimlach verdween. 'Ik wou dat je droom waar was,' zei hij. `Het Koninkrijk is echter maar al te zeer werkelijkheid. Maar lets dat te zeker van zichzelf wordt, wordt een soort leugen. Zo gaat dat nu eenmaal. Dat heb je gedroomd. Dat die andere plaats niets anders is dan een plaats vol leugens.'

Cal knikte. Zijn hand werd nog steviger vastgehouden, alsof er een overeenkomst zou worden gesloten.

`Calhoun, laat je niet van de wijs brengen. Denk aan Lo. En aan zijn boomgaard. Zul je dat doen? En dan zullen we elkaar weerzien.' Lemuel omhelsde hem.

'Met vergeten,' zei hij, met zijn mond heel dicht bij Cals oor.

Cal omhelsde de man eveneens, zo goed hij dat kon gezien de omvangrijke gestalte van Lo. Toen liet de eigenaar van de boomgaard hem los.

`Ga nu maar snel,' zei hij. `Degene die je wil spreken, heeft je lets belangrijks te zeggen, zegt ze.' Toen liep hij met grote passen weg naar de plaats waar het tapijt werd opgerold en nog een paar laatste melancholieke 

 liederen werden gezongen.

Cal zag hem tussen de bomen doorlopen, met zijn vingers iedere stam even aanrakend. Ongetwijfeld om te zeggen dat ze lekker moesten gaan slapen.

`Meneer Mooney?'

Cal keek om zich heen. Twee bomen verderop stond een vrouw met een duidelijk oosters gezicht. In haar hand hield ze een lamp vast, die ze optilde toen ze op hem afliep en hem uitgebreid en schaamteloos bekeek.

`Hij had tegen me gezegd dat je knap was en dat is ook zo,' zei ze. `Op een eigenaardige manier.'

Ze hield haar hoofd een beetje schuin, alsof ze Cals gelaatstrekken zo beter zou kunnen interpreteren.

`Hoe oud ben je?'

`Zesentwintig. Hoezo?'

`Zesentwintig; zei ze. 'Rekenen kan hij niet.'

Ik ook niet, wilde Cal zeggen, maar er waren andere, dringender vragen. En de eerste luidde: Wie ben jij?'

'Ik ben Chloe,' antwoordde de vrouw. 'Ik kom je halen. We moeten haast maken, want hij wordt ongeduldig.'

Wie?'

`Zelfs als we tijd hadden om te praten, zou ik je dat nog niet mogen zeggen,' antwoordde Chloe. 'Maar hij wil je heel graag zien, dat kan ik je wel zeggen. Heel graag.'

Ze draaide zich om en liep tussen de bomen door. Ze sprak nog altijd, maar Cal kon de woorden niet opvangen. Hij ging achter haar aan en hij hoorde het laatste deel van een zin.

geen tijd om te voet . .

Vat zei je?' vroeg hij, toen hij haar had ingehaald.

`We moeten snel verder,' zei ze.

Ze hadden de rand van de boomgaard bereikt en daar zag hij tot zijn grote verbazing een riksja staan. Een gespierde man van middelbare leeftijd, die een dunne zwarte sigaret rookte, stond erbij, gekleed in een felblauwe broek en een oud vest. Op zijn hoofd een bolhoed. Dit is Floris,' vertelde Chloe. 'Stap alsjeblieft in.'

Cal deed wat er van hem was gevraagd en ging te midden van de vele kussens zitten. Hij had dit avontuur nog niet kunnen weigeren als zijn leven ervan had afgehangen. Chloe ging naast hem zitten. `Snel; zei ze tegen de man, en ze vertrokken vlug als de wind.