Toen het stof eenmaal was gaan liggen, was het mogelijk te bekijken hoe groot de aangerichte vernielingen waren. Natuurlijk was de tuin ondersteboven gekeerd, net zoals alle andere tuinen op de rij. Tientallen dakpannen waren verdwenen en de schoorsteen zag er niet al te stevig meer uit. De wind was aan de voorkant van het huis al even dodelijk geweest. Straatlantarens waren omgeblazen, muren vernield, autoramen kapotgeslagen door rondvliegende rommel. Gelukkig leken er geen ernstige gewonden te zijn; alleen snijwonden en blauwe plekken en natuurlijk de schrik. Lilia was het enige slachtoffer.

'Dat was een wezen van Immacolata,' zei Nimrod. Daarvoor zal ik haar vermoorden. Ik zweer je dat ik dat zal doen.'

Het dreigement uit dat kleine lichaam klonk hol.

Wat heeft het voor zin?' zei Cal triest. Hij keek door het voorraam toe hoe de bewoners van Chariot Street verdoofd rondliepen. Sommigen staarden naar de vernielingen, anderen naar de lucht, alsof ze verwachtten daar een verklaring in geschreven te zien.

`Meneer Mooney, we hebben vanmiddag een belangrijke overwinning behaald,' zei Frederick. `Begrijpt u dat niet? En u heeft daarvoor gezorgd.'

Wat een overwinning,' zei Cal bitter. `Mijn vader zegt niets, Lilia is dood, de halve straat is in een woestenij veranderd . .

`We zullen blijven vechten tot de Fuga veilig is,' zei Freddy. `Vechten?' zei Nimrod. Wij? En waar was jij toen al die rotzooi in het rond vloog?'

Cammell wilde protesteren, maar bedacht zich toen en bekende zijn lafheid door zijn stilzwijgen.

Er waren twee ambulances en een aantal politieauto's gearriveerd. Nirod hoorde de sirenes en ging naast Cal bij het raam staan. `Uniformen,', mompelde hij. Die betekenen altijd problemen.' Toen hij dat zei, ging het portier van de eerste politiewagen open en stapte er een man uit in een onopvallend pak, die zijn dun wordende haar met de palm van zijn hand gladstreek. Cal kende het gezicht van de man — zijn ogen met zulke donkere kringen dat het leek alsof hij in geen jaren had geslapen — maar hij kon er zoals altijd geen naam bij vinden.

`We moeten maken dat we wegkomen,' zei Nimrod. `Ze zullen met ons willen praten.'

Een twaalftal agenten was al aan een buurtonderzoek begonnen. Wat zouden zijn buren te melden hebben, vroeg Cal zich af. Hadden zij een glimp opgevangen van het wezen dat Lilia had gedood, en zo ja, zouden ze daar dan melding van maken?

`Ik kan niet weg,' zei Cal. `Ik kan mijn vader niet alleen laten.' Denk je dat ze geen achterdocht krijgen als ze jou ondervragen?' zei Nimrod. 'Doe toch niet zo stom. Laat je vader alles maar vertellen wat hij te vertellen heeft. Hem zullen ze niet geloven.'

Cal zag in dat dat een zinnige opmerking was, maar nog steeds wilde hij Brendan liever niet alleen laten.

Wat is er met Suzanna en de anderen gebeurd?' vroeg Cammell terwijl Cal aan het nadenken was.

`Die zijn teruggegaan naar het pakhuis om te zien of ze vandaar uit Shadwell zouden kunnen opsporen,' zei Freddy.

Dat is niet erg waarschijnlijk,' zei Cal.

'Lilia heeft er wel succes mee geboekt.'

`Bedoel je dat je weet waar het tapijt is?'

`Bijna. Zij en ik zijn teruggegaan naar het huis van Mimi Laschenski moet je weten, en ze zei dat de echo's heel sterk waren.'

`Echo's?'

Ja, tussen de plaats waar het tapijt nu is en de plaats waar het is geweest.'

Freddy haalde uit zijn zak drie splinternieuwe pockets te voorschijn, een ervan was een gids voor Liverpool en omgeving. `Deze heb ik geleend,' zei hij, `om het tapijt te kunnen traceren.'

'Maar daar ben je niet in geslaagd,' zei Cal.

heb ik al gezegd. We werden gestoord toen ze de aanwezigheid voelde van het ding dat Naar gedood heeft.'

`Ze voelde dingen altijd heel scherp aan,' zei Nimrod.

`lnderdaad,' antwoordde Freddy. `Zodra ze in de wind dat beest rook, vergat ze het tapijt. Ze eiste dat we jullie gingen waarschuwen. Dat was fout. We hadden ons gedeisd moeten houden.'

Dan zou het ons een voor een hebben vermoord,' zei Nimrod.

'1k kan alleen maar hopen dat het niet eerst achter de anderen aan is gegaan,' zei Cal.

`Nee, die leven,' zei Freddy. Als ze dood waren, zouden we dat voelen.'

`Hij heeft gelijk,' zei Nimrod. We zullen hun spoor makkelijk kunnen oppikken. Maar we moeten nu weg. Als de uniformen hier eenmaal zijn, zitten we klem.'

`Oki,' zei Cal. laat me alleen even afscheid nemen van mijn vader.' Hij ging naar de aangrenzende kamer. Brendan zat nog altijd in de stoel waarin Cal hem had neergezet en bewoog zich niet.

`Pap, kun je me horen?'

Brendan keek op, gewekt uit zijn trieste overpeinzingen.

`Zo'n wind heb ik sinds de oorlog niet meer gezien,' zei hij. `Toen heb ik op Malakka hele huizen weggeblazen zien worden. Had nooit verwacht iets dergelijks hier mee te maken.'

Hij sprak afwezig, starend naar de kale muur.

`De politie is in de straat,' zei Cal.

`In ieder geval is er niets met het duivenplat gebeurd,' zei Brendan. `Zo'n wind . .

Zijn stem daalde; toen zei hij: `Zullen ze hierheen komen, de politie bedoel ik?'

Dat denk ik wel. Kun jij die mensen te woord staan? Ik moet weg.' Natuurlijk,' mompelde Brendan. `Ga jij maar snel.'

'Vind je het erg als ik de auto pak?'

`Ga je gang maar. lk zal tegen hen zeggen . . .' Weer zweeg hij en volgde toen opnieuw zijn eerste gedachtengang. zo'n wind meer gezien sinds . . . o, sinds de oorlog.'

Het trio vertrok via de achterdeur, klom over het hek en liep naar de voetbrug aan het einde van Chariot Street. Daarvandaan konden ze zien hoeveel mensen zich inmiddels hadden verzameld om te bekijken wat er was gebeurd.

Een deel van Cal verlangde ernaar naar hen toe te gaan en te vertellen wat hij had gezien. Te zeggen: de waarheid bestaat niet alleen uit de theepot en de theekop. Dat weer ik, want ik heb het gezien. Maar dat deed hij niet, wetend hoe ze naar hem zouden kijken.

Misschien zou er een moment komen waarop hij trots kon zijn, zijn stam kon vertellen over de afschuwelijke dingen en de wonderen die hij had waargenomen. Maar dit was daar het moment niet voor.