De verblindende regen bleek een bondgenoot van Suzanna te zijn, misschien net als het feit dat ze de stad niet kende. Ze ging zo vaak ze kon de bocht om, vermeed aIleen doodlopende straten, en daardoor leken haar achtervolgers in verwarring te worden gebracht. Ze bereikte Parlement Street en verhoogde daar haar snelheid iets. De sirenes achter haar werden steeds minder duidelijk hoorbaar.

Maar dat zou niet lang duren, wist ze. De lus werd weer aangetrokken.

Toen ze de stad uitreed, brak het wolkendek af en toe en lieten de doorbrekende zonnestralen soms even een gouden glans achter op het asfalt en de daken. Daarna sloten de wolken zich weer aaneen en kwam er een einde aan de zegening.

Ze reed verder en verder. Het werd steeds later en ze was opnieuw aIleen.

Cal stond bij de keukendeur. Geraldine, die een ui aan het pellen was, keek op en zei: Was je je paraplu vergeten?'

En hij dacht: ze weet niet wie ik ben of wat ik ben, en hoe zou dat ook kunnen? Ik weet het zelf niet eens. Verdomme, ik weet het zelf niet eens.

`Is alles in orde met je?' vroeg ze hem, terwijl ze de ui en het mes neerlegde en op hem toeliep. `Moet je nu eens kijken! Je bent doorweekt!' 'Ik zit in de problemen,' zei hij meteen.

Ze bleef staan. `Hoezo?'

`Ik denk dat de politie me kan komen zoeken.'

Waarom?'

moet je me niet vragen, het is te ingewikkeld.'

Haar gezicht verstrakte iets.

`Vanmiddag heeft er een vrouw opgebeld,' zei ze, 'en die vroeg me

naar je telefoonnummer op je werk. Heeft ze je kunnen bereiken?' Ja.'

'En heeft zij hier iets mee te maken?'

Ja.'

'Vertel het me, Cal.'

'Ik weet niet waar ik moet beginnen.'

'Heb je een verhouding met die vrouw?'

Nee,' zei hij en dacht: in ieder geval niet voor zover ik me dat kan herinneren.

`Vertel het me dan.'

`Later. Niet nu. Later.'

Hij liep de naar uien ruikende keuken uit.

'Waar ga je heen?' riep ze hem na.

'Ik ben doorweekt.'

'Cal!'

'Ik moet andere kleren aantrekken.'

`Hoe ernstig zijn die problemen?'

Hij bleef halverwege de trap staan en trok zijn das los.

kan ik me niet herinneren,' zei hij, maar een stem in zijn achterhoofd — een stem die hij lange tijd niet had gehoord — zei: Dat is erg, zoon, dat is erg, en hij wist dat het de bittere waarheid was. Ze liep achter hem aan tot de voet van de trap. Hij ging de slaapkamer in en trok zijn natte kleren uit, terwijl zij vragen op hem bleef afvuren die hij niet kon beantwoorden, en met iedere onbeantwoorde vraag hoorde hij hoe ze dichter in de buurt van een huilbui kwam. Hij wist dat hij zichzelf hier morgen (wat was morgen? ook een droom) om zou verachten, maar hij moest weer snel weg, voor het geval de politie hierheen zou komen. Natuurlijk had hij hun niets te vertellen, in ieder geval kon hij zich niets herinneren. Maar die mensen kenden manieren om iemand tot spreken te dwingen.

Hij rommelde in zijn klerenkast, op zoek naar een overhemd, een spijkerbroek en een jas, zonder een bewuste keuze te maken. Terwijl hij het versleten jasje aantrok, keek hij door het raam. De straatlantarens waren net gaan branden en het stortregende nog altijd. Een koude avond voor een ommetje, maar daar was niets aan te doen. Hij haalde zijn portefeuille uit zijn pak en stopte die in zijn zak. Ziezo, hij was klaar.

Geraldine stond nog altijd aan de voet van de trap en keek naar hem op. Ze was erin geslaagd haar tranen terug te dingen.

'En wat moet ik zeggen,' vroeg ze, 'als ze hier komen?'

'Dan zeg je dat ik hierheen ben gekomen en weer ben weggegaan. Gewoon de waarheid.'

`Misschien dat ik hier dan niet meer ben,' zei ze, en leek opeens warm te lopen voor dat idee. la, ik denk niet dat ik hier dan nog ben.' Hij had niet de tijd om haar werkelijk te troosten, kon er de woorden ook niet voor vinden.

`Vertrouw me alsjeblieft,' was alles wat hij zeggen kon. 'Ik weet evenmin als jij wat er allemaal aan het gebeuren is.'

`Cal, misschien zou je eens naar een dokter moeten gaan,' zei ze toen hij naar beneden liep. `Misschien...' haar stem werd zachter

ben je wel ziek.'

Hij bleef staan.

`Brendan heeft me dingen verteld...' zei ze.

`Sleep mijn vader hier niet bij.'

`Nee, je moet naar me luisteren,' zei ze. 'Hij praatte vaak met me, Cal. Heeft me dingen in vertrouwen verteld. Dingen die hij meende te hebben gezien.'

`Daar wil ik niets over horen.'

`Hij zei dat hij in de achtertuin een vrouw had zien doden. En hij sprak over een of ander monster op de spoorbaan.' Ze glimlachte, om at die krankzinnigheid.

Cal staarde haar aan en voelde zich plotseling misselijk worden. Dat alles weet ik, dacht hij.

`Misschien dat jij ook last hebt van hallucinaties.'

`Hij vertelde verhaaltjes om jou te amuseren,' zei Cal. 'Hij verzon graag verhalen. Zal wel door zijn lerse bloed gekomen zijn.'

`En ben jij dat ook aan het doen, Cal?' vroeg ze, smekend om een geruststelling. `Zeg me dat dit allemaal een grap is.'

`Ik wou bij god dat ik dat kon.'

`0, Cal...'

Hij liep de trap verder af en streelde zacht haar gezicht. `Als iemand naar me komt vragen

`Zal ik de waarheid zeggen, namelijk dat ik niets weet.' `Dank je.'

Toen hij naar de voordeur liep, zei ze: 'Cal?'

Ja?'

Je houdt toch niet van die vrouw? Als het wel zo is, wil ik dat graag horen.'

Hij maakte de deur open. De regen sloeg neer op de stoep.

`Ik kan het me niet herinneren,' zei hij, en rende naar de auto.

Na een halfuur hoofdweg kreeg Suzanna problemen met het feit dat ze een nacht niet had geslapen en de dag daarna zoveel had meegemaakt. Ze kon de weg voor haar niet duidelijk meer zien. Ze wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat ze achter het stuur in slaap viel. Bij het eerste het beste tankstation draaide ze van de hoofdweg af, kocht in het winkeltje snel chocolade, biscuitjes en een kop koffie, omdat ze het Weefsel geen seconde langer aIleen wilde laten dan noodzakelijk was, en liep terug naar de auto.

Ze zette de radio aan en begon te eten. Toen ze het zilverpapier van de chocolade afhaalde, dacht ze weer aan Jerichau, de dief annex tovenaar, die uit iedere zak gestolen waar te voorschijn kon halen. Waar zou hij nu zijn? Ze toostte op hem met de koffie en hoopte dat hij veilig zou zijn.

Om acht uur kwamen de nieuwsberichten. Ze wachtte af of er melding gemaakt zou worden van haar, maar dat gebeurde niet. Na de nieuwsberichten kwam er muziek en die liet ze aanstaan. Toen ze de koffie opgedronken en de chocolade en de biscuitjes verslonden had, ging ze wat makkelijker zitten en deed haar ogen dicht onder de klanken van een jazzy slaapliedje.

Enige seconden later werd ze gewekt door geklop op het portierraampje. Even reageerde ze verward omdat ze niet wist waar ze was. Toen was ze klaar wakker en staarde geschrokken naar het uniform aan de andere kant van de beregende ruit.

`Maakt u alstublieft het portier even open,' zei de agent. Hij leek alleen te zijn. Zou ze kunnen starten en wegrijden? Voordat ze hierover een beslissing had kunnen nemen, werd het portier al opengerukt. Uitstappen,' zei de man.

Dat deed ze. Toen ze de auto uitstapte, hoorde ze op het grind overal voetstappen.

Het silhouet van een man stak af tegen de felle neonlampen.

`Ja,' was alles wat hij zei, en opeens kwamen er van alle kanten mannen aanlopen. Ze wilde het menstruüm oproepen, maar het silhouet kwam op haar af en had iets in zijn hand. Iemand stroopte bliksemsnel haar mouw omhoog en toen voelde ze een naald in haar huid verdwijnen. Het menstruüm kwam naar boven, maar niet snel genoeg. Haar wilskracht nam af, haar gezichtsvermogen eveneens. Ze kon nog net Hobarts mond zien. Toen viel ze zijn kant op, haar handen klauwden aan de glibberige muren van de smalle tunnel waarin ze zich nu bevond, en het beest aan het uiteinde ervan kraaide victorie.