Vijf weken nadat Brendans as boven het speciale grasveld was uitgestrooid, deed Cal de voordeur open en zag een man staan met een droog, rood gezicht, dun haar dat van oor tot oor over zijn schedeldak was gekamd, en het stompje van een dikke sigaar tussen zijn lippen.

`Meneer Mooney?' zei hij, en ging zonder op een bevestiging te wachten verder. kent me niet. Mijn naam is Gluck.' Hij verplaatste de sigaar van zijn rechter- naar zijn linkerhand, pakte Cats hand vast en schudde die heel krachtig. 'Anthony Gluck,' zei hij. Het gezicht van de man kwam Cal vaag bekend voor, maar waarom leek hij niet te kunnen achterhalen. 'Ik vraag me af,' zei Gluck, 'of ik u even zou kunnen spreken.'

`Ik stem op Labour,' zei Cal.

`Ik kom niet om stemmen te winnen, wel voor het huis.'

`0,' zei Cal stralend. `Komt u dan maar binnen.' Hij nam Gluck mee naar de eetkamer. Meteen stond de man bij het raam naar de tuin te staren.

`Ah,' zei hij, `dat, is hem dus.'

`Het is er op dit moment een chaos,' zei Cal, lichtelijk verontschuldigend.

`Heeft u alles onaangeroerd gelaten?' vroeg Gluck.

'Onaangeroerd?'

`Sinds de gebeurtenissen in Chariot Street.'

`Wilt u het huis echt kopen?' vroeg Cal.

`Kopen?' herhaalde Gluck. '0 nee. Het spijt me. Ik wist niet eens dat het te koop stond.'

zei dat u geïnteresseerd was . .

Dat ben ik ook. Maar niet om te kopen. Nee, ik heb belangstelling voor dit huis omdat het het centrum is geweest van de ordeverstoringen in augustus. Dat klopt toch?'

Cal kon zich de gebeurtenissen van die dag slechts gedeeltelijk herinneren. Natuurlijk herinnerde hij zich de rare wervelwind die zoveel schade in Chariot Street had aangericht. Ook het gesprek met Hobart herinnerde hij zich nog heel duidelijk; en hoe dat had voorkomen dat hij zich aan zijn afspraak met Suzanna kon houden. Maar veel andere dingen — de Riek, de dood van Lilia, in feite alles wat met de materie van de Fuga te maken had — herinnerde hij zich niet meer.

Glucks enthousiasme intrigeerde hem echter.

`Dat was geen natuurlijke gebeurtenis,' zei hij. 'In de verste verte niet. Het was een perfect voorbeeld van wat wij deskundigen anomale fenomenen noemen.'

Deskundigen?'

`Weet u hoe sommige mensen Liverpool tegenwoordig noemen?' `Nee.'

`Spookstad.'

`Spookstad?'

`En met alle reden, geloof me.'

Vat bedoelde u toen u het had over deskundigen?'

`In wezen is het heel eenvoudig. Ik documenteer gebeurtenissen die zich niet laten verklaren; gebeurtenissen die buiten het begripsvermogen van de beoefenaars van de wetenschappen vallen en die daarom door mensen opzettelijk niet worden gezien. Anomale fenomenen.' Dit is altijd al een winderige stad geweest,' zei Cal.

`Geloof me als ik u zeg dat er meer achter de gebeurtenissen zat die zich hier de afgelopen zomer hebben voltrokken dan een harde wind. Aan de andere kant van de rivier is een huis van de ene op de andere dag in een puinhoop veranderd. Op klaarlichte dag is er sprake geweest van massale hallucinaties. Er waren lichten in de lucht — felle lichten — die door honderden mensen zijn gezien. Dat alles en nog veel meer is er binnen een periode van twee, drie dagen in de omgeving van deze stad voorgevallen. Lijkt u dat toeval?

`Niet als u er zeker van bent dat dat allemaal . . . '

`Is gebeurd? Ja, dat is allemaal gebeurd, meneer Mooney. Ik verzamel dergelijk materiaal al twintig jaar en probeer dan vervolgens verbanden te ontdekken. En deze fenomenen voltrekken zich volgens bepaalde patronen.'

Dus ze doen zich niet aIleen hier voor?'

`0 nee! Vanuit heel Europa worden mij rapporten toegezonden. En na een tijdje zie je dan een bepaald beeld te voorschijn komen.' Terwijl Gluck sprak, wist Cal weer waar hij de man eerder had gezien. In een televisieprogramma, pratend, als hij het zich goed herinnerde, over het stilzwijgen van de regering inzake ambassadeurs van vreemde planeten.

Vat er in Chariot Street en overal in deze stad is gebeurd,' zei hij, `maakt onderdeel uit van een patroon dat volkomen duidelijk is voor diegenen die dergelijke dingen bestuderen.'

Wat betekent dat?'

`Het betekent dat we in de gaten worden gehouden, meneer Mooney. Dat we de hele dag nauwlettend in het oog worden gehouden.' `Door wie?'

`Wezens van een andere wereld, met een technologie die de onze verre overtreft. Ik heb slechts delen van hun kunstvoorwerpen gezien, die door zorgeloze reizigers zijn achtergelaten. Maar die zijn voldoende om te bewijzen dat wij voor hen minder zijn dan doodordinaire huisdieren.'

Werkelijk?'

`Meneer Mooney, die gezichtsuitdrukking van u heb ik al vaak gezien,' zei Gluck zonder irritatie. laat me maar praten. Maar ik heb

met mijn eigen ogen bewijzen gezien. Vooral tijdens het afgelopen jaar. Ze worden ofwel zorgelozer, of het is zo dat ze het niet erg meer vinden dat we van hun aanwezigheid op de hoogte zijn.'

`Hetgeen betekent?'

Dat hun plannen ten aanzien van ons in de een of andere laatste fase verkeren. Dat hun installaties op onze planeet op hun plaats staan en dat we verslagen zullen worden voordat we ook maar iets hebben kunnen doen.'

`Zijn ze van plan aan een invasie te beginnen?'

U mag rustig de spot met me drijven.'

`Ik drijf de spot niet met u. Echt niet. Ik kan niet zeggen dat uw verhaal makkelijk te geloven is, maar . . . ' Voor het eerst in vele maanden dacht hij aan Maffe Mooney. 'Ik zou wel graag willen horen wat u allemaal te zeggen hebt.'

`Tsja,' zei Gluck en keek weer iets vriendelijker. 'Da is dan een aangename sensatie. Gewoonlijk vindt men dat ik komische onzin uitkraam. Maar ik kan u wel vertellen dat ik mijn onderzoek heel gewetensvol verricht.'

geloof ik.'

`Ik heb er geen behoefte aan de waarheid geweld aan te doen,' zei hij trots. 'Die is op zich al overtuigend genoeg.'

Hij sprak verder, over zijn recente onderzoeken en wat die hadden opgeleverd. Het leek alsof het in heel Engeland wemelde van wonderbaarlijke en bizarre gebeurtenissen. Had Cal weleens iets gehoord, vroeg hij, over de regen van diepzeevissen die boven Halifax gevallen was?; of over het dorp in Wiltshire dat een eigen borealis had?; of over het driejarige kind in Blackpool dat vanaf zijn geboorte hiërogliefen perfect had kunnen lezen? Allemaal ware verhalen, die zich lieten verifiëren, beweerde hij. En dat waren dan nog de minst bijzondere.. Het eiland leek tot aan' zijn enkels in de wonderen te staan, waarvoor de meeste bewoners echter blind waren.

`De waarheid staart ons aan,' zei Gluck. 'Maar we weigeren die te zien. De bezoekers zijn hier. In Engeland.'

Dat was een aantrekkelijk idee — een apocalyps van vissen en verstandige kinderen, die Engeland op zijn kop zou zetten. De feiten leken volslagen nonsens, maar Glucks overtuiging had een grote overredingskracht. Er was echter iets mis met zijn these. Cal kon niet bepalen wat, maar hij had het duidelijke gevoel dat Gluck ergens een verkeerde weg was ingeslagen. Erger was dat die litanie van wonderen in Cals hoofd radertjes aan het werk had gezet. Nu zocht hij naar enige feiten die hem eens bekend waren geweest, maar waar hij nu niets meer van wist.

Natuurlijk wordt alles officieel toegedekt,' zei Gluck, 'hier in Spookstad.'

`Toegedekt?'

`Inderdaad. Er zijn niet alleen huizen verdwenen. Ook mensen, nadat ze hierheen waren gelokt. Dat doet de mij verstrekte informatie in ieder geval vermoeden. Mensen met geld; mensen met belangrijke vrienden, die hierheen gekomen zijn en nooit meer zijn teruggekeerd. Of in ieder geval niet zelfstandig.'

`Buitengewoons

`0, ik zou u verhalen kunnen vertellen die de verdwijning van een plutocraat volstrekt onbelangrijk zouden maken.' Gluck stak zijn sigaar weer aan en nam een paar trekjes tot die goed brandde, en hij omgeven werd door een wolk van rook. 'Maar we weten zo weinig,' zei hij. Daarom blijf ik zoeken en vragen stellen. Ik had al veel eerder naar u toe willen komen, maar ik heb het zo verschrikkelijk druk gehad .'

`Ik denk niet dat ik u veel kan vertellen,' zei Cal. `Alles is nogal vaag en . . .

Ja,' zei Gluck. Natuurlijk. Dit overkomt me herhaaldelijk. Getuigen die domweg vergeten. lk geloof dat dat iets is dat onze vrienden . . hij wees met de natte kant van zijn sigaar naar de lucht . . kunnen oproepen. Vergeetachtigheid. Was er die dag verder nog iemand in dit huis aanwezig?'

`Mijn vader, geloof ik.'

Hij was zelfs daar niet meer helemaal zeker van.

`Zou ik hem even kunnen spreken?'

`Hij is dood. Is vorige maand gestorven.'

`Mijn oprechte deelneming. Gebeurde het plotseling?'

Ja.'

`Dus u bent van plan het huis te verkopen. Gaat u Liverpool verlaten?'

Cal haalde zijn schouders op. Dat denk ik niet,' zei hij. Gluck keek hem door het gordijn van rook aan. `Ik lijk de laatste tijd over vrijwel niets een beslissing te kunnen nemen,' bekende Cal. 'Het is net alsof ik in een droom leef.'

heb nooit meer ware woorden gesproken,' zei een stem in zijn achterhoofd.

`Ik begrijp het,' zei Gluck. Echt waar.'

Hij knoopte zijn jasje los en maakte het open. Om de een of andere reden begon Gals hart sneller te slaan, maar de man haalde alleen zijn visitekaartje uit zijn binnenzak.

`Hier,' zei hij. Takt u dat alstublieft aan.'

A. V. Gluck stond er op het kaartje. Met daaronder een adres in Birmingham en met rode inkt de volgende boodschap:

Wat nu bewezen is, bestond vroeger slechts in de verbeelding. Waar komt dat citaat vandaan?'

'Is van William Blake,' zei Gluck. 'The Marriage of Heaven and Hell. Wilt u het kaartje houden? Als er iets met u gebeurt . . iets abnormaals . . . zou ik dat graag van u willen horen.'

Dat zal ik onthouden,' zei Cal, en keek weer naar het kaartje. Waar is V. een afkorting van?'

`Virgil,' vertrouwde Gluck hem toe. Iedereen heeft recht op een geheimpje, nietwaar?'

Cal hield het visitekaartje, eerder als een herinnering aan die ontmoeting dan met het idee dat hij er ooit gebruik van zou maken. Hij had genoten van het gezelschap van de man, maar waarschijnlijk was het veel beter als het bij die ene keer bleef. Twee van dergelijke ontmoetingen zouden de excentrieke charme er waarschijnlijk aan ontnemen.

Toen Geraldine thuiskwam, begon hij haar te vertellen over het bezoek, bedacht zich toen en gaf het gesprek een heel andere wending. Hij wist dat ze hem zou uitlachen als ze hoorde dat hij die man zijn aandacht had gegeven, en hoewel Gluck en zijn theorieën vreemd waren, wilde hij niet dat de man, hoe licht dan ook, werd bespot. Misschien dat de man een verkeerde weg was ingeslagen, maar in ieder geval had hij wel een aantal buitengewone wegen bereisd. Hoewel Cal zich niet langer kon herinneren waarom, had hij het vermoeden dat ze dat gemeen hadden.