`Meneer Mooney? Meneer Brendan Mooney?'

Dat klopt.'

`Heeft u soms een zoon die Calhoun heet?'

Wat heeft u daarmee te maken?' wilde Brendan weten. Toen zei hij, voordat de ander kon antwoorden: 'Er is toch niets met hem gebeurd?'

De onbekende schudde zijn hoofd, pakte Brendans hand vast en pompte die krachtig.

`11 bent een heel gelukkige man, meneer Mooney, als u het me toestaat de opmerking te maken.'

Dat, wist Brendan, was een leugen.

Wat wilt u?' zei hij. 'Wilt u iets verkopen?' Hij trok zijn hand terug uit de greep van de andere man. Wat het ook is, ik wil het niet hebben.'

`Verkopen?' zei Shadwell. `Mijn hemel, nee! lk wil lets geven, meneer Mooney. Uw zoon is een verstandige jongen. Hij heeft me uw naam gegeven en zie, de computer heeft u uitgekozen om . .

`lk heb u al gezegd dat ik het niet hebben wil,' onderbrak Brendan hem en probeerde de deur dicht te doen, maar de man had al een voet op de drempel gezet.

`Wilt u me alstublieft met rust laten?' zuchtte Brendan. 'Ik wil uw prijs niet hebben. lk wil helemaal niets hebben.'

Dat maakt u een heel opmerkelijke man,' zei de Verkoper en duwde de deur weer helemaal open. `Misschien zelfs wel uniek . . . Is er op deze wereld echt helemaal niets dat u hebben wilt? Dat is opmerkelijk.'

Achter uit het huis kwamen de klanken van Puccini's Grootste Hits, die hij enige jaren geleden aan Eileen had gegeven. Ze had er nauwelijks naar geluisterd, maar sinds haar dood was Brendan, die zijn hele Leven lang nooit een concertzaal had betreden en daar trots op was, verslaafd geraakt aan het Liefdesduet uit Madame Butterfly. Altijd weer moest hij huilen als hij dat hoorde. Nu wilde hij teruggaan naar die muziek, voordat de plaat was afgelopen. Maar de Verkoper bleef volhouden.

`Brendan,' zei hij, `mag ik je Brendan noemen?'

`U mag me helemaal niets noemen.'

De Verkoper knoopte zijn jasje los.

`Brendan, we hebben echt heel veel te bespreken, jij en ik. Je prijs, bijvoorbeeld.'

De voering van het jasje fonkelde, trok Brendans aandacht. Zo'n stof had hij nog nooit gezien.

`Ben je er zeker van dat er niets is dat je hebben wilt?' zei de Verkoper. `Volkomen zeker?'

Het Liefdesduet had een nieuw hoogtepunt bereikt, de stemmen van Butterfly en Pinkerton moedigden elkaar aan verdriet opnieuw te uiten. Brendan hoorde het, maar zijn aandacht werd steeds meer door het jasje aangetrokken. En ja, daar was iets dat hij hebben wilde. Shadwell keek naar de ogen van de man en zag de vlam van verlangen ontstoken worden. Dat gebeurde altijd.

ziet wel degelijk iets, meneer Mooney.'

`Ja,' gaf Brendan zacht toe. Hij zag het en de vreugde van het zien maakte zijn zware hart licht.

Eileen had eens tegen hem gezegd (toen ze nog jong waren en sterfelijkheid een manier was om hun liefde voor elkaar tot uitdrukking te brengen) `als ik als eerste doodga, Brendan, zal ik een manier bedenken om je te vertellen hoe de Hemel eruitziet. Ik zweer je dat ik dat zal doen.' Hij had haar toen met kusjes tot zwijgen gebracht en gezegd dat hij ook zou sterven, aan een gebroken hart, als zij doodging. Maar hij was niet gestorven, nietwaar? Hij leefde nu al drie lange, lege maanden en meer dan eens had hij zich in die tijd haar frivole belofte herinnerd. En nu stond hier die hemelse boodschapper bij hem op de stoep, net op het moment dat hij het idee had dat wanhoop hem de das om zou doen. Eigenaardige keuze wellicht om de gedaante van een verkoper aan te nemen, maar daar zou wel een reden voor zijn.

je hebben wat je ziet, Brendan?' vroeg de bezoeker.

Wie bent u?' fluisterde Brendan vol ontzag.

Ik heet Shadwell.'

`En u heeft dit voor me gekocht?'

Natuurlijk. Maar als je het aanvaardt, Brendan, zul je er wel iets voor moeten betalen.'

Brendan bleef strak naar de prijs in het jasje kijken. zegt het maar,'

zei hij.

`We zouden om je hulp kunnen vragen en die zou je ons dan moeten geven.'

`Hebben engelen dan hulp nodig?'

`Af en toe wel.'

`Dan zal het me een eer zijn,' zei Brendan.

`Goed.' De Verkoper glimlachte. 'Pak hem dan maar,' zei hij en deed zijn jasje verder open.

Brendan wist al hoe de brief van Eileen zou ruiken en voelen voordat hij die in handen had. Hij werd niet teleurgesteld. Hij was warm, zoals hij had verwacht, en vaag rook hij de geur van bloemen. Ze had hem ongetwijfeld in een tuin geschreven. In de tuin van het paradijs. `Dus zijn we het eens geworden, meneer Mooney?'

Het Liefdesduet was afgelopen; het was stil in het huis achter Brendan. Hij hield de brief dicht tegen zijn borst gedrukt, nog altijd bang dat dit alleen een droom was en hij met lege handen zou ontwaken. `U zegt het maar,' zei hij.

`Zoetheid en licht, dat is alles wat een verstandige man ooit wil hebben, nietwaar? Zoetheid en licht,' kwam het antwoord.

Brendan luisterde maar met een half oor. Hij streek met zijn vingers over de brief. Zijn naam stond op de voorkant geschreven, in het voorzichtige handschrift van Eileen.

`Dus vertelt u me nu maar eens wat meer, meneer Mooney,' zei de Engel, 'over Cal.'

`Cal?'

`Kunt u me zeggen waar ik hem kan vinden?'

'Hij woont een huwelijk bij.'

Ten huwelijk. Ah! En kunt u me misschien ook het adres geven?' Ja. Natuurlijk.'

'We hebben ook iets voor Cal. Die boft!'