`Zet me neer,' zei Shadwell tegen zijn paard wiens rug vrijwel gebroken was. Ze hadden een steile helling genomen, van de hoogste heuvel die Shadwell had kunnen vinden. Het uitzicht boven was indrukwekkend.

Norris had echter niet veel belangstelling voor het uitzicht. Hij ging zitten, naar adem snakkend, en drukte zijn eenarmige trommelaar tegen zijn borst, het aan Shadwell overlatend om te genieten van het door de maan beschenen Iandschap.

Onderweg hierheen hadden ze talrijke buitengewone dingen gezien; de bewoners van deze provincie, die duidelijk familie waren van de, soort die buiten de Fuga woonde, hadden door magie op de een of andere manier nieuwe vormen gekregen. Hoe kon je anders de motten verklaren die vijfmaal zo groot waren als zijn hand en die jammerden als krolse katten? Of de glanzende slangen die hij had gezien, als vlammen in nisjes van rotsstenen? Of de doornenstruik die bloed op zijn eigen bloemen drupte.

Dergelijke nieuwe dingen waren overal te zien. De Fuga was veel eigenaardiger dan zijn woorden tijdens de Veiling hadden gesuggereerd; eigenaardiger, verontrustender.

Dat voelde hij toen hij vanaf de heuvel naar beneden keek: onrust, verdriet. Dat gevoel was langzaam over hem gekomen, beginnend als dyspepsie, escalerend tot vrijwel doodsangst. Aanvankelijk had hij geprobeerd de bron daarvan te negeren, maar nu ging dat niet langer. In zijn buik was hebzucht geboren, het enige gevoel dat een ware Verkoper zich nooit kon veroorloven. Hij probeerde dat gevoel te overwinnen, door het Iandschap en alles wat daarbij hoorde strikt commercieel te bekijken: hoeveel zou hij kunnen vragen voor die boomgaard? Of de eilanden in dat meer? Of de motten? Maar die techniek had deze ene keer geen succes. Hij keek naar de Fuga en kon niet meer aan handel denken.

Het was zinloos zich ertegen te verzetten. Hij moest het bittere feit toegeven. Hij had een verschrikkelijke vergissing gemaakt door te proberen deze plaats te verkopen.

Er zou voor deze overvloed geen prijs kunnen worden bepaald; geen enkele bieder, hoe rijk ook, zou er een toereikend bedrag voor op tafel kunnen leggen.

Hier stond hij te kijken naar de grootste verzameling wonderen die de wereld ooit had gezien, en zijn oude ambitie om machtiger te zijn dan prinsen was verdwenen.

Daar was een andere ambitie voor in de plaats gekomen. Hij zou zelf een prins zijn. Meer dan een prins.

Hier lag een land voor hem. Waarom kon hij niet de Koning daarvan zijn?