Op de ochtend van de tweede februari vond Cal Brendan dood in zijn bed. Hij was, zei de arts, een uur voor het ochtendgloren gestorven; hij had het gewoon opgegeven en was in zijn slaap overleden. Geestelijk was hij ongeveer een week voor de kerstdagen heel snel achteruitgegaan. Op sommige dagen had hij Geraldine met zijn vrouws naam aangeroepen en Cal voor zijn broer gehouden. De prognose was niet gunstig geweest, maar niemand had deze plotselinge dood verwacht. Geen tijd voor verklaringen of een teder afscheid. De ene dag was hij er nog, de volgende kon er alleen nog om hem worden gerouwd.

Cal had veel van Brendan gehouden, maar vond het moeilijk verdriet te uiten. Geraldine was degene die huilde; Geraldine was degene die de juiste woorden vond toen de buren kwamen condoleren. Cal kon alleen het treurende kind spelen. Gevoelens had hij niet; hij voelde zich domweg slecht op zijn gemak.

Dat gevoel werd sterker toen de begrafenis naderde. Hij leek steeds meer buiten zichzelf te staan, bekeek zijn gebrek aan emoties vol ongeloof. Het leek wel alsof er opeens twee Cals waren. De ene die in het openbaar rouwde en omging met de dood zoals hij werd geacht dat te doen, de andere de criticus van de ene, die vraagtekens zette achter ieder cliché en leeg gebaar. Die tweede Cal was de stem van Maffe Mooney: de gesel van leugenaars en hypocrieten. `Kijk nu eens goed naar jezelf!' fluisterde de dichter. 'Zo onecht!'

Die splitsing bracht merkwaardige neveneffecten met zich met, met als belangrijkste de dromen die hij nu weer kreeg. Hij droomde dat hij zweefde in een lucht die even helder was als de ogen der liefde; hij droomde over bomen vol gouden vruchten; droomde over dieren die als mensen spraken en mensen die brulden als wilde dieren. Hij droomde ook verschillende keren per nacht over de duiven, en meer dan eens werd hij wakker met het stellige idee dat 33 en zijn vrouwtje het woord tot hem hadden gericht op hun vogelmanier, hoewel hij niets zinnigs kon maken van de raad die ze hem hadden gegeven. Dat idee bleef hem overdag bij, en hoewel hij wist dat het belachelijk

was, merkte hij dat hij de vogels onder het voeren vragen stelde, half gekscherend vroeg hem te vertellen wat ze wisten. Ze knipoogden alleen en werden dik.

De begrafenis kwam en ging voorbij. Familieleden van Eileen kwamen vanuit Tyneside, die van Brendan vanuit Belfast. Er was whisky en Guinness voor Brendans broers en ham sandwiches zonder korst, en toen de glazen en de borden leeg waren, gingen ze allemaal weer naar huis.

`We zouden eens op vakantie moeten gaan,' stelde Geraldine een week na de begrafenis voor. 'Je slaapt niet goed.'

Hij zat bij het raam van de eetkamer naar de tuin te kijken.

`We moeten eens wat aan het huis doen,' zei hij. `Ik word er depressief van.'

`We kunnen het altijd verkopen,' antwoordde ze.

Dat was een eenvoudige oplossing, waaraan hij zelf nog niet had gedacht. 'Uitstekend, verdomd goed idee,' zei hij. 'Dan gaan we een ander huis zoeken zonder een spoorbaan bij de achtertuin.'

Ze gingen meteen op zoek naar een ander huis, voordat mooier weer de prijzen zou opdrijven. Geraldine was in haar element, nam hem mee naar diverse huizen, kwam met allerlei opmerkingen en ideeën. Ze vonden een bescheiden huis in Wavertree dat ze beiden leuk vonden, en deden er een bod op dat werd aangenomen. Maar ze bleken het huis aan Chariot Street niet zo makkelijk kwijt te kunnen raken. Twee kopers ondertekenden bijna een contract, maar trokken zich op het allerlaatste moment toch weer terug. Naarmate de weken verstreken, werd zelfs Geraldine iets minder vrolijk.

In het begin van de maand maart was hun optie op het huis in Waver-tree verlopen en moesten ze opnieuw op zoek gaan. Dat gebeurde echter met veel minder enthousiasme, en ze vonden niets dat hun aanstond.

En in Cals dromen spraken de vogels nog altijd. En nog altijd kon hij hun wijze opmerkingen niet begrijpen.