`We hadden hen niet achter moeten laten,' zei Cal, toen ze om het huizenblok heen gereden waren en Lord Street weer hadden bereikt, waar het wemelde van de agenten, maar waar van Jerichau of Suzanna geen spoor te bekennen viel. `Ze zijn gearresteerd, verdomme,' zei hij. 'We hadden . .

`Weer nu eens even praktisch,' zei Nimrod. 'We hadden geen keus.' 2e hadden ons bijna vermoord,' zei Apolline, die nog altijd zat te hijgen als een paard.

`Op dit moment geniet het Weefsel prioriteit,' zei Nimrod. 'Ik geloof dat we het daar over eens waren.'

heeft het tapijt gezien,' vertelde Freddy Apolline. `Vanuit het huis van Mimi Laschenski.'

`Is ze daar nu?' vroeg Apolline.

Niemand gaf gedurende enige seconden antwoord op die vraag. Toen nam Nimrod weer het woord.

Ze is dood,'

`Dood?' herhaalde Apolline. 'Hoe? Toch niet door toedoen van een van de Koekoeken?'

`Nee,' zei Freddy. 'Door lets dat Immacolata had opgeroepen. Mooney heeft het vernietigd, voordat het ons allemaal kon vermoorden.' `Dus weet ze dat wij wakker zijn,' zei Apolline.

Cal zag haar in zijn achteruitkijkspiegel. Haar ogen leken in haar opgezette gezicht net twee zwarte steentjes.

`Dus er is niets veranderd,' zei ze. mensheid aan de ene kant en slechte betoveringen aan de andere.'

`De Gesel was erger dan welke betovering dan ook,' zei Freddy. Toch is het nog niet veilig om de rest wakker te maken,' zei Apolline. `De Koekoeken zijn gevaarlijker dan ooit.'

'Maar wat zal er met ons gebeuren als we hen niet wakker maken?' vroeg Nimrod.

worden de Conservators,' zei Apolline. bewaken het tapijt

tot de tijden beter worden.'

`Als dat ooit gebeurt, 'zei Freddy.

Die opmerking maakte voor lange tijd een einde aan het gesprek.

Hobart keek naar het bloed dat nog felrood op de straatkeien van Lord Street lag en wist zeker dat de rommel die de anarchisten in Chariot Street hadden achtergelaten, slechts een begin was geweest. Hier was iets tastbaarders; een spontane uitbarsting van krankzinnigheid bij een gewone doorsnede van de burgerij. Deze geweldpleging was opgeroepen door de twee rebellen die nu in hechtenis waren genomen en straks zouden worden ondervraagd.

Vorig jaar waren bakstenen en zelfgemaakte bommen als wapens gebruikt. Het leek dat de terroristen van dit jaar geavanceerdere wapens hadden. Er leek in deze onopvallende straat sprake te zijn geweest van een massale hallucinatie. Burgers die volkomen bij hun gezonde verstand waren, zeiden dat de lucht van kleur veranderd was. Als de subversieve elementen inderdaad nieuwe wapens hadden — wellicht gassen die de menselijke geest konden beinvloeden — had hij alle reden om agressievere technieken te gaan toepassen; zwaardere wapens en meer vrijheid om die te gebruiken. Natuurlijk zouden de bazen daar wel even protest tegen aantekenen; maar hoe meer bloed er werd vergoten, hoe sterker hij in zijn schoenen kwam te staan. Hij riep een van de persfotografen en wees hem op de plassen bloed. 'Laat dat maar eens aan jullie lezers zien,' zei hij.

De man fotografeerde braaf de bloedplassen en richtte zijn camera toen op Hobart. Maar voordat hij een foto van hem had kunnen nemen, kwam Fryer tussenbeide en trok hem de camera uit handen. 'Gem foto's,' zei hij.

`Hebben jullie dan jets te verbergen?' vroeg de fotograaf meteen. `Geef hem zijn eigendom terug,' zei Hobart. 'Hij moet zijn werk doen, net als wij allemaal.'

De journalist pakte zijn camera aan en liep weg.

`Schuim der natie,' mompelde Hobart. Toen: 'Al iets naders bekend uit Chariot Street?'

`We hebben een paar verdomd eigenaardige getuigenverklaringen.' `0 ja?'

`Niemand heeft bekend jets te hebben gezien, maar het schijnt zo te zijn dat alles op zijn kop werd gezet zodra die wervelwind er was. De honden werden dol, alle radio's deden het niet meer. Het staat vast dat er daar iets eigenaardigs is gebeurd.'

'En hier ook,' zei Hobart. 'Ik denk dat het tijd wordt dat we met de verdachten gaan praten.'

De kransen waren vervaagd toen de agenten de deur van de arrestantenwagen openmaakten en Suzanna en Jerichau meenamen naar het binnenplein van Hobarts hoofdkwartier. Van het visioen dat Suzanna met Jerichau en Apolline had gedeeld, was niets anders over dan een lichte misselijkheid en een pijnlijk hoofd.

Ze werden meegenomen naar het betonnen gebouw en van elkaar gescheiden; hun bezittingen werden in beslag genomen. Suzanna had niets bij zich waar ze veel om gaf, behalve Mimi's boek, dat ze altijd bij zich droeg, sinds ze het gevonden had. Hoewel ze protest aantekende tegen de inbeslagname daarvan, werd het haar toch afgepakt. Na een korte discussie tussen de agenten over de plaats waar ze zou moeten worden opgesloten, werd ze meegenomen een trap af, naar een kale cel ergens in de ingewanden van het gebouw. Daar vulde een agent een formulier in vol persoonlijke gegevens. Ze beantwoordde zijn vragen zo goed mogelijk, maar haar gedachten dwaalden telkens af; naar Cal, naar Jerichau en naar het tapijt. Bij het ochtendgloren had het er allemaal al niet al te best uitgezien, maar nu was het nog veel beroerder geworden. Ze hield zichzelf voor dat ze niet te ver vooruit moest denken en zich geen onnodige zorgen moest maken over dingen waarop ze toch geen enkele invloed kon uitoefenen. Nu moest ze ervoor zorgen dat Jerichau vrijkwam. Ze had gezien hoe bang en wanhopig hij was toen ze van elkaar werden gescheiden. Hij zou snel doorslaan als hij hardhandig werd aangepakt.

Haar gedachtengang werd onderbroken toen de deur van haar cel openging. Een bleke man in een donkergrijs pak staarde haar aan. Hij zag eruit alsof hij lange tijd niet had geslapen.

`Dank je, Stillman,' zei hij tegen de agent die bij haar was gebleven. je even buiten wachten?'

De man trok zich terug en de deur knalde dicht.

'Ik ben Hobart,' kondigde de nieuwkomer aan. Inspecteur Hobart. Wij moeten nodig eens met elkaar praten.'

Ze kon geen schaduw van een krans meer ontdekken, maar voordat deze man in de stoel tegenover haar ging zitten, wist ze al welke kleur zijn ziel had. En dat was niet direct een troostrijke gedachte.

172