Shadwell had niet goed geslapen. Maar hij vermoedde dat mensen die god wilden worden zelden goed sliepen. God-zijn bracht zware verantwoordelijkheden met zich mee. Moest het hem dan verbazen dat hij niet echt lekker sliep?

Toch had hij vanaf het moment dat hij in de wachttoren had gestaan om de Mantel van de Kringvorming aandachtig te bekijken, geweten dat hij niets te vrezen had. Hij kon de kracht die in die wolk verborgen was zijn naam horen roepen, hem uitnodigend om te komen en zich te laten transformeren.

Maar toen hij iets voor het ochtendgloren bezig was voorbereidingen te treffen om het Firmament te verlaten, kreeg hij een vervelend bericht: de troepen van Hobart waren in De Weergaloze gedecimeerd door betoveringen die de meesten van hen krankzinnig hadden gemaakt. En met Hobart leek ook iets te zijn gebeurd. Toen de inspecteur ongeveer een uur na de boodschapper zelf arriveerde, leek het alsof hij een man was geworden die zichzelf niet meer helemaal vertrouwde.

Uit andere bron kwam beter nieuws. Overal waar de strijdkrachten van de Profeet de inheemse bevolking op een natuurlijke manier hadden kunnen bevechten, waren zij als overwinnaars uit de bus gekomen. Aileen als de soldaten niet snel hadden toegeslagen, hadden de Zieners gebruik kunnen maken van hun betoveringen en in die gevallen waren de resultaten dezelfde geweest als in De Weergaloze. Mensen waren krankzinnig geworden, of ontwaakt uit hun evangelisch enthousiasme, om zich vervolgens bij de vijand aan te sluiten.

Nu was die vijand zich aan het verzamelen bij het Smalle Licht naar de Kringvorming, omdat men kennelijk door geruchten of anderszins had vernomen dat de Profeet van plan was daarheen te gaan, en ze bereid waren die met hun eigen leven te verdedigen. Ze waren met enige honderden, maar konden nauwelijks een leger worden genoemd. Volgens alle rapporten waren ze ongewapend, een onsamenhangende groep oude mannen, vrouwen en kinderen. Het enige probleem dat ze boden, was de vraag of het in ethisch opzicht wel verantwoord was hen te decimeren. Maar toen ze van het Firmament naar de Kringvorming vertrokken, kwam Shadwell tot de conclusie dat dergelijke morele kwesties nu ver beneden zijn waardigheid waren. Her zou een veel erger misdaad zijn de roep te negeren die hij van achter de Mantel had gehoord.

Zodra het moment daar was, en dat zou nu spoedig het geval zijn, zou hij de buitenbeentjes roepen, en die de vijand laten verslinden, inclusief de kinderen. Hij zou van geen wijken weten.

Hij was geroepen een god te worden en hij zou gaan bidden bij zijn eigen altaar.

Het gevoel van lichamelijk en geestelijk welbevinden dat Cals deel was geweest toen hij op de Venusberg ontwaakte, was gebleven toen hij en De Bono de helling afliepen naar het Firmament. Maar zijn puike stemming werd al snel bedorven door de agitatie van het landschap om hen heen; ieder blaadje en grassprietje leek van streek te zijn. Als een vogel zong, klonk het schril, eerder als alarm dan als muziek. Ook de lucht zoemde om zijn hoofd heen, alsof hij voor het eerst het nieuws kon horen dat daardoor werd meegenomen.

Slecht nieuws, ongetwijfeld. Toch was er niet zoveel bijzonders te zien. Een paar smeulende vuren, weinig meer, en ook die doofden toen ze het Firmament naderden.

`Zijn we er?' vroeg Cal, toen De Bono hem tussen de bomen door meenam naar een groot, maar in feite weinig bijzonder gebouw.

'Ja.

Alle deuren stonden open; geen geluid of beweging van binnen. Ze bekeken snel de buitenkant, zoekend naar een teken van de aanwezigheid van Shadwell, maar dat was er niet.

Met kloppend hart liepen ze de trap op en gingen naar binnen. Cal had te horen gekregen dat hij iets wonderbaarlijks moest verwachten en daarin werd hij niet teleurgesteld. Iedere keer als hij zijn hoofd om de hoek van een kamerdeur stak, zag hij iets nieuws op her gebied van tegel- metsel- of verfwerk. Maar iets anders dan wonderen zag hij niet.

`Er is niemand hier,' zei De Bono toen ze de benedenverdieping helemaal hadden afgezocht. `Shadwell is weg.'

'Ik ga boven kijken,' zei Cal.

Ze liepen de trap op en gingen ieder een kant uit, om hun zoektocht zo snel mogelijk te voltooien. Aan het einde van een gang ontdekte Cal kamers in de muren waarvan stukjes spiegelglas waren aangebracht, en wel zo dat de bezoeker de indruk had dat hij zichzelf achter de muren zag, op een plaats vol mist en schaduwen. Dat was vreemd, maar vreemder was nog dat hij om een onbegrijpelijke reden niet alleen in die andere wereld leek te zijn, die deelde met allerlei dieren — katten, apen, vliegende vissen — die kennelijk door zijn weerspiegeling waren verwekt, want ze hadden allemaal zijn gezicht. Hij lachte en zij lachten met hem mee, ook de vissen.

Pas toen hij niet meer lachte, hoorde hij dat De Bono hem dringend riep. Met tegenzin liep hij de kamer uit en ging op zoek naar de koorddanser.

Die riep hem van een hogere verdieping.

`Ik hoor je wel,' schreeuwde hij naar De Bono, en begon de trap op te klimmen. Die was lang en steil, en toen stond hij in een kamer boven in de wachttoren. Door de ramen kwam van alle kanten licht naar binnen, maar desondanks was hij er zeker van dat er hier iets afschuwelijks was gebeurd, en pas kort geleden. Maar De Bono had een nog onaangenamere mededeling.

`Ik heb Shadwell gevonden,' kondigde hij aan, en wenkte Cal. Waar?'

`Bij het Smalle Licht.'

Cal keek door het raam naast De Bono.

`Niet dat raam,' zei hij. Dit raam brengt hem dichterbij.'

Een telescopisch raam. En toen zag hij een tafereel waardoor zijn hart steeds sneller begon te slaan. Het decor: de kokende Mantelwolk; wat er gebeurde: massamoord.

`Hij gaat naar de Kringvorming,' zei De Bono.

Het was duidelijk dat de jongeman niet alleen bleek was geworden door de massamoord, maar ook door het feit op zich dat iemand probeerde bij de Kringvorming te komen.

Waarom zou hij dat doen?'

`Hij is een Koekoek, nietwaar?' luidde het antwoord. Dat is toch zeker de enige reden die hij nodig heeft?'

`Dan moeten we hem tegenhouden,' zei Cal, en liep terug naar de trap.

`De slag is al verloren,' antwoordde De Bono.

`Ik zal niet werkeloos toezien hoe hij iedere centimeter van de Fuga verovert, verdomme! En als er niets anders op zit, ga ik achter hem aan.

De Bono keek hem aan met een mengeling van woede en wanhoop.

kun je niet doen,' zei hij. `De Kringvorming is verboden terrein, zelfs voor ons. Er zijn daar mysteries die zelfs Zieners niet in ogenschouw mogen nemen.'

`Shadwell gaat er wel binnen.'

Inderdaad,' zei De Bono. `Shadwell gaat er naar binnen en weet je wat er dan zal gebeuren? Dan zal de Kringvorming in opstand komen. Dan zal hij zichzelf vernietigen.'

`Mijn hemel . .

`En als hij dat doet, zal de Fuga uiteenvallen.'

`Dan moeten we hem tegenhouden, al kost ons dat ons !even.' Waarom brengen Koekoeken alles altijd terug tot dergelijke eenvoudige keuzen?'

Dat weet ik niet. Maar terwijl je daarover nadenkt, heb ik nog een andere vraag voor je. Ga je mee of blijf je hier?'

`Mooney, je bent een onmogelijke vent.'

`Dus je gaat mee?'