Suzanna en Cal gingen meteen op zoek naar Jerichaus lichaam en het duurde een halfuur voordat ze dat gevonden hadden. De Fuga had de plaats waar ze hem had achtergelaten allang in beslag genomen, en ze vonden hem eigenlijk bij toeval.

Toeval, en het geluid van kinderen. Want Jerichau was niet alleen gebleven. Twee vrouwen en zes kinderen, ongeveer tussen twee en zeven jaar, stonden (en speelden) om het lijk heen.

Wie is hij?' vroeg een van de vrouwen toen zij naderbij kwamen. `Hij heet Jerichau,' zei Suzanna.

Heette,' verbeterde een van de kinderen haar.

Cal stelde de onvermijdelijke en delicate vraag. Vat gebeurt er hier met lijken? Ik bedoel waar moeten we hem heen brengen?'

De vrouw grinnikte tandeloos.

laat hem maar hier,' zei ze. Dat zal hij niet erg vinden, nietwaar? Begraaf hem.'

Ze keek liefhebbend naar haar jongste zoon, die naakt en vuil was en wiens haren onder de bladeren zaten.

Wat vind jij ervan?' vroeg ze.

Hij haalde zijn duim uit zijn mond en schreeuwde: `Begraaf hem!' Een schreeuw, die onmiddellijk werd overgenomen door de andere kinderen: `Begraaf hem! Begraaf hem!' begonnen ook zij meteen te roepen, en direct viel een van hen op z'n knieën en begon in de aarde te graven, als een straathond die op zoek is naar een bot.

`Er zullen toch wel enige formaliteiten moeten worden afgewikkeld?' .zei Cal.

`Ben jij soms een Koekoek?' vroeg een van de moeders.

`En hij?' Ze wees op Jerichau.

`Nee,' zei Suzanna. 'Hij was een Babu, en een geweldige vriend.' De kinderen waren nu allemaal aan het graven, lachten, gooiden handenvol aarde naar elkaar.

`Zo te zien was hij wel aan sterven toe,' zei de vrouw tegen Suzanna. `Inderdaad,' mompelde ze.

`Dan moet je hem in de grond stoppen en dat is dan dat. Het zijn niets anders dan botten,' luidde de reactie.

Cal schrok, maar Suzanna leek door de woorden van de vrouw ontroerd te zijn.

weet ik,' zei ze. Dat weet ik.'

`De kinderen zullen jullie helpen een gat te graven. Ze graven graag.' Mag dit echt?' vroeg Cal.

zei Suzanna met veel overtuiging. la.' Cal en zij gingen op hun knieën naast de kinderen zitten en groeven eveneens.

Het was geen makkelijke klus. De aarde was zwaar en vochtig. Ze zaten alle twee al spoedig onder de modder. Maar het was een gezond en merkwaardigerwijze voldoening schenkend karwei, waar ze lange tijd mee bezig waren terwijl de vrouwen toekeken, de kleinste kinderen in de gaten hielden, en een pijp met scherpruikende tabak lieten rondgaan.

Terwijl ze groeven, bedacht Cal hoe vaak de Fuga en de bewoners ervan niet aan zijn verwachtingen hadden beantwoord. Hier zaten ze op hun knieën een graf te graven met een stelletje kinderen; daar hadden zijn dromen hem niet op voorbereid. Maar in zekere zin was het werkelijker dan hij ooit had durven hopen: aarde onder zijn vingernagels en een kind met een snotneus aan zijn zij, dat gelukzalig een worm zat te eten. Helemaal geen droom, wel een wakker worden. Toen het gat diep genoeg was om Jerichau er fatsoenlijk in te kunnen begraven, had Cal genoeg van de kinderen. Toen zij wilden helpen het lijk op te tillen, zei hij dat ze uit de buurt moesten blijven. laat ze toch helpen,' berispte een van de vrouwen hem. 'Ze genieten.'

Cal keek op naar de kinderen, die nu onder de modder zaten. Ze wilden kennelijk dolgraag helpen, met uitzondering van de wormeneter, die nog altijd op de rand van het graf zat en zijn beentjes liet bengelen.

`Dit is niets voor kinderen,' zei Cal. Hij vond de onverschilligheid van de moeders over het morbide gedrag van hun kinderen een beetje .walgelijk.

`0 nee?' zei een van de vrouwen, die voor de zoveelste keer de pijp stopte. `Weet jij er dan iets meer van af dan zij?'

Hij keek haar strak en streng aan.

`Schiet op,' daagde ze hem uit. 'Vertel dan wat je weet.' `Niets,' gaf hij aarzelend toe.

Waar zouden ze dan bang voor moeten zijn?' vroeg ze zacht. 'Als ze nergens bang voor hoeven zijn, kunnen ze toch spelen?'

`Misschien heeft ze gelijk, Cal,' zei Suzanna en legde haar hand op de zijne. 'En ik denk dat Jerichau het prettig zou vinden, want aan plechtig gedoe heeft hij altijd een hekel gehad.'

Cal was niet overtuigd, maar ze hadden geen tijd om er verder over te twisten. Hij haalde zijn schouders op en de kleine kinderhandjes hielpen om Jerichau op te tillen en hem in zijn graf te leggen. Ze deden het heel lief, zonder een spoor van formaliteit of ingeslepen gewoonten. Een van de meisjes veegde wat stof weg van her gezicht van de dode, haar aanraking vederlicht, terwijl haar leeftijdgenootjes zijn ledematen op het aarden bed strekten. Toen trokken ze zich terug, zonder iets te zeggen. Suzanna drukte een kus op Jerichaus lippen. Pas toen, op het allerlaatste moment, welde er even een snik op in haar keel.

Cal pakte een handvol aarde en gooide die in het graf. De kinderen wisten wat hun nu te doen stond, en begonnen het lichaam snel toe te dekken. Ook de moeders gooiden een handvol aarde op het lichaam, als een afscheidsgebaar jegens deze kerel die ze aIleen hadden gekend als onderwerp van een debat.

Cal dacht aan Brendans begrafenis, aan de kist die achter verkleurde gordijnen had gestaan, terwijl een bleke jonge priester voorging in gebed. Dit was een beter einde, dat leed geen enkele twijfel, en de glimlachjes van de kinderen leken beter bij een begrafenis te passen dan gebeden en gemeenplaatsen.

Toen alles klaar was, bedankte Suzanna de grafdelvers en hun moeders.

`Ik hoop dat hij groeit, na al dat graven,' zei het oudste meisje. Dat zal gebeuren,' zei de moeder meteen. Dat gebeurt altijd.'

Na die onwaarschijnlijke opmerking gingen Suzanna en Cal op pad, nadat ze zich de weg naar Capra's Huis hadden laten wijzen. Waar de vliegen spoedig aan een feestmaal zouden beginnen, hetgeen zij helaas niet wisten.