De mededeling die Hobarts Divisie had gedaan van de ontsnapping van de anarchisten was niet onopgemerkt gebleven; maar er was even voor elf uur alarm geslagen, en de patrouillerende agenten hadden het druk gehad met vuistgevechten, dronken chauffeurs en diefstallen. Bovendien was iemand in Steel Street doodgestoken en had een travestiet bijna voor een rel gezorgd in een café aan Dock Road. Dus waren de vluchtelingen allang weg toen er serieuze aandacht aan het alarm kon worden besteed. Zij waren via de tunnel onder de Mersey op weg naar het huis van Shearman.

Maar aan de andere kant van de rivier, even buiten Birkenhead, zag een waakzame agent die naar de naam Downey luisterde hen wet. Hij liet het aan zijn partner over om in een Chinees restaurant pekingeend en tjap-tjoi te bestellen en ging achter hen aan. De radioboodschap had vermeld dat deze boeven uitzonderlijk gevaarlijk waren en dat er niet moest worden getracht hen zonder assistentie te arresteren. Dus bewaarde agent Downey een discrete afstand, daarbij geholpen door zijn grondige terreinkennis.

Zodra de boeven uiteindelijk hun bestemming hadden bereikt, werd het echter duidelijk dat dit geen gewone achtervolging was. Toen hij de Divisie meldde waar hij zich bevond, kreeg hij te horen dat de toestand daar lichtelijk chaotisch was — kon hij op de achtergrond een man horen huilen? — en dat deze kwestie zou worden afgehandeld door inspecteur Hobart in hoogst eigen persoon.

Terwijl hij wachtte en observeerde, kreeg hij het tweede bewijs dat er iets raars in de lucht hing.

Het begon met flikkerende lichten achter de ramen van de eerste verdieping van het huis, die toen naar buiten explodeerden en muur en raam meenamen.

Hij stapte zijn auto uit en begon naar het huis te lopen. Zijn geest die gewend was aan het schrijven van rapporten dacht al na over bijvoeglijke naamwoorden die konden beschrijven wat hij zag, maar hij kon niets bedenken. Het felle licht dat uit het huis kwam, leek op niets wat hij ooit had gezien of waarover hij ooit had gedroomd.

Hij was geen bijgelovige man. Hij zocht meteen een seculiere verklaring voor de lichten die hij zag, of bijna zag, overal om zich heen; en al zoekende, vond hij die ook. Hij zag UFO-activiteiten! Dat moest het beslist zijn! Hij had wel rapporten gelezen over soortgelijke ervaringen, die volkomen doodnormale kerels als hij hadden gehad. Hij werd niet met God of krankzinnigheid geconfronteerd, maar met een bezoek uit een naburige melkweg.

Tevreden nu hij enige greep op de situatie had gekregen, liep hij snel terug naar de auto om rapport uit te brengen aan het hoofdbureau. Dat bleek echter onmogelijk. Op alle frequenties niets anders dan statische geluiden. Hinderde niet; hij had al eerder doorgegeven waar hij was. Er zou zo meteen versterking komen. In die tussentijd moest hij deze landing met haviksogen in de gaten houden.

Die taak werd al snel moeilijker, toen de invasiemacht hem begon te bombarderen met buitengewone illusies, die ongetwijfeld tot doe' hadden hun operaties voor mensenogen onzichtbaar te maken. De krachtgolven die uit het huis waren gekomen, gooiden de auto op zijn zijkant (of in ieder geval vertelden zijn ogen hem dat; hij was niet van plan dat als het evangelie zonder meer aan te nemen); daarna vage vormen die om hem been cirkelden. Uit de straat onder zijn voeten leken zomaar bloemen omhoog te schieten; beestachtige vormen voerden acrobatische toeren uit boven zijn hoofd.

Hij zag enige mensen al even gebiologeerd naar die projecties kijken. Sommigen staarden naar de lucht; anderen zaten op hun knieën te bidden om het behoud van hun geestelijke gezondheid.

Omdat hij wist dat die beelden niets anders dan spookbeelden konden zijn, had hij de kracht zich ertegen te verzetten. Telkens weer hield hij zichzelf voor dat hetgeen hij zag, niet werkelijk was en geleidelijk aan bogen de visioenen hun hoofd voor die zekerheid, werden minder duidelijk en verdwenen op een gegeven moment vrijwel volledig.

Hij liep naar de op zijn kant liggende wagen en probeerde de radio nog eens, hoewel hij er geen idee van had of iemand hem hoorde of niet. Merkwaardigerwijze maakte hij zich niet zoveel zorgen. Hij had de begoochelingen verslagen, en die overtuiging maakte zijn wake zoet. Ook als ze nu op hem afkwamen — de monsters die bier vanavond waren geland — zou hij niet bang zijn. Hij zou nog liever zijn eigen ogen uitsteken dan zich opnieuw laten betoveren.

'Nog nieuws?'

Niets, meneer,' zei Richardson. 'Aileen herrie.'

tut dan maar,' zei Hobart. `Doorrijden. We zullen hen vinden, al moeten we er verdomme de hele nacht over doen.'

Onder het rijden dacht Hobart weer aan het tafereel dat ze hadden achtergelaten. Zijn mannen gereduceerd tot wauwelende idioten, zijn cellen bevuild met stront en gebeden. Hij had iets af te rekenen met die krachten van de duisternis.

Er was een tijd geweest dat hij zich niet zo graag de rol van wreker had aangemeten. Hij had toen persoonlijke betrokkenheid niet graag willen toegeven. Maar ervaring had een eerlijk man van hem gemaakt. Nu deed hij — in ieder geval in het gezelschap van zijn mensen — niet net alsof hij nauwelijks betrokken was bij de kwesties die hen bezighielden, maar hij bekende meteen hoe warm hij er voor liep. Uiteindelijk was het achtervolgen en straffen niets anders dan een manier om diegenen in de tang te nemen die jou al in de tang hadden genomen. De wet, niets anders dan een ander woord voor wraak.