Shadwells bevrijdingsleger bestond uit drie bataljons.

Het eerste en verreweg het grootste was samengesteld uit de volgelingen van de Profeet, de bekeerlingen wier enthousiasme hij tot fanatieke proporties had opgezweept en wier toewijding aan hem en zijn belofte geen grenzen kende. Hij had gewaarschuwd dat er bloed vergoten zou worden en bloed zou er vergoten worden, voor een groot deel van henzelf. Maar ze waren op een dergelijk offer voorbereid; de wilderen onder hen, voornamelijk Ye-me, de meest heetgebakerde van de Families, verlangden er verschrikkelijk naar eens een paar botten te breken.

Het was een enthousiasme waar Shadwell al gebruik van had gemaakt, zij het discreet, wanneer iemand af en toe eens een vraagteken had gezet achter hetgeen hij predikte. En hij zou er opnieuw gebruik van maken als er tekenen van zwakte in de gelederen te bespeuren zouden zijn. Hij zou natuurlijk proberen de Fuga door retorisch gepraat te onderwerpen, maar hij dacht niet dat de kans groot was dat hem dat zou lukken. Zijn volgelingen hadden zich makkelijk een rad voor ogen laten draaien; door hun leven in het Koninkrijk waren ze zo gewend aan halve waarheden dat ze bereid waren iedere fictie te geloven, mits die maar op een juiste manier werd opgedist. Maar de Zieners die in de Fuga waren gebleven, zouden zich niet zo gemakkelijk laten misleiden. En dan zouden de knuppels en pistolen moeten worden gebruikt.

Het tweede bataljon bestond uit Hobarts makkers, leden van de divisie die Hobart ijverig had voorbereid op het uitbreken van een revolutie die nooit was uitgebroken. Shadwell had hen kennis laten maken met de genoegens van zijn jasje en ze hadden in de plooien allemaal wel iets gevonden dat de moeite waard was om hun ziel voor te verkopen. Nu waren ze zijn Elitekorps, bereid om hem te verdedigen met hun eigen leven als dat nodig mocht zijn.

Het derde en laatste bataljon was minder zichtbaar dan de andere twee, maar niet minder machtig. De soldaten waren de buitenbeentjes, de zonen en dochters van de Magdalena; een onordelijk stelletje licht of zwaar krankzinnigen. Shadwell had ervoor gezorgd dat de zusters de kinderen goed verborgen hadden gehouden, omdat zij bewijzen waren voor een corruptie waarmee een Profeet niet in verband mocht worden gebracht, maar ze wachtten, trokken aan de sluiers die Immacolata over hen heen had geworpen tot ze als de nood aan de man kwam, konden worden losgelaten.

Hij had zijn invasie voorbereid met een Napoleontische precisie. De eerste fase, een uur na het ochtendgloren, betrof het vertrek naar Capra's Huis, waar hij de Raad van de Families onder ogen zou komen voordat ze tijd hadden gehad over de situatie te confereren. De rit erheen was net een triomftocht en werd gemaakt in de auto van de Profeet, waarvan de donkere ramen de passagiers voor de ogen van nieuwsgierigen verborgen hielden, gevolgd door een konvooi van twaalf andere voertuigen. Shadwell zat op de achterbank, met Immacolata naast zich. Hij condoleerde haar met de dood van de Magdalena.

`Heel erg . . . ' zei hij zacht. . . we hebben een waardevolle bondgenoot verloren.'

Immacolata zei niets.

Shadwell haalde een gekreukeld pakje sigaretten te voorschijn uit de zak van zijn jasje, en stak een sigaret op. Die sigaret en de hebberige manier waarop hij eraan trok, alsof deze hem ieder moment zou kunnen worden afgepakt, pasten helemaal niet bij het masker dat hij droeg. denk dat we beiden weten hoe hierdoor dingen zijn veranderd,' zei hij met een kleurloze stem.

Vat is veranderd?' zei ze. Wat genoot hij van de onrust die hij op haar gezicht zag!

Je bent kwetsbaar,' bracht hij haar in herinnering. 'Nu meer dan ooit. En daar maak ik me zorgen over.'

`Er zal niets met me gebeuren,' hield ze vol.

`Er zou best wel wat met je kunnen gebeuren,' zei hij zacht. 'We weten niet op hoeveel verzet we zullen stuiten. Het zou misschien verstandig zijn als je je helemaal uit de Fuga terugtrok.'

`Nee! Ik wil hen zien branden!'

`Begrijpelijk,' zei Shadwell. 'Maar je zult een doelwit zijn en als we jou verliezen, hebben we ook niets meer aan de kinderen van de Magdalena.'

Immacolata keek naar Shadwell. `Gaat het daarom? Wil je de buitenbeentjes hebben?'

`Tsja, ik denk dat zij in tactisch opzicht . . '

Je mag hen hebben,' zei ze. 'Ik geef hen je cadeau. Ik wil niet aan hen herinnerd worden. Haar smaak en behoeften heb ik altijd al walgelijk gevonden.'

Shadwell glimlachte magertjes.

'Dank je,' zei hij.

`Ik geef hen je met alle soorten van genoegen cadeau. Ik wil aIleen naar het vuur mogen kijken.'

Natuurlijk mag je dat!'

'En ik wil dat die vrouw gevonden wordt. Suzanna. Ik wil dat ze wordt gevonden en aan mij overgedragen.'

mag haar hebben,' zei Shadwell, alsof er niets eenvoudigers was dan dat. 'Maar nog een vraag. Moet ik een bepaald woord gebruiken om de kinderen te roepen?'

'Inderdaad.'

Hij nam een trek van zijn sigaret. Dan moet je me dat vertellen,' zei hij, `gezien het feit dat ze nu van mij zijn.'

'Je poet hen roepen bij de namen die zij hun gegeven heeft. Dan komen ze meteen.'

`En wat zijn hun namen dan wel?' zei hij, terwijl hij een pen uit zijn zak pakte.

Hij schreef die namen achter op het pakje sigaretten, om die niet te vergeten. Toen dat was geregeld, reden ze zwijgend verder.