Cal en Suzanna liepen zo snel als hun nieuwsgierigheid dat mogelijk maakte. Ondanks hun urgente missie was er veel waardoor ze telkens toch weer even hun pas inhielden. Zoveel vruchtbaarheid in de wereld om hen heen, welks schepping blijk gaf van zoveel verstand en vernuft, dat ze vaak domweg wel stil moesten blijven staan om te kijken. Tussen de bloemen en dieren zagen ze niet een soort dat in het Koninkrijk van de Koekoeken totaal geen precedent had, maar alles leek iets magisch te hebben, van kiezelsteentje tot vogel, en alles wat het oog verder kon bewonderen.

Er kruisten wezens hun pad die verre familie moesten zijn van de vos, de kat en de slang; maar niet meer dan verre familie. En een van de meest opvallende trekjes van die dieren was een totaal gebrek aan verlegenheid. Ze vluchtten niet voor de nieuwkomers. Ze keken alleen even de kant van Cal en Suzanna op, om hun bestaan te erkennen, en gingen dan weer verder met hun eigen bezigheden.

Het zou het Paradijs hebben kunnen zijn, of een door opiumgebruik opgeroepen droom daarover, tot het geluid van een niet goed afgestelde radio die illusie verstoorde. Fragmenten van muziek en stemmen, doorbroken door statische geluiden, kwamen tussen de berken vandaan. Ze hoorden ook gelach, maar dat werd opeens vervangen door geschreeuw en dreigementen, die naarmate Cal en Suzanna verder tussen de bomen doorliepen, steeds duidelijker hoorbaar werden. Aan de andere kant zagen ze een veld met hoog gras. En drie jonge jongens. Eentje balanceerde op een koord dat losjes tussen twee palen gespannen was en keek naar de twee anderen, die aan het vechten waren. Waar de ruzie over ging was duidelijk: een radio. De kleinste van het tweetal, wiens haar zo blond was dat het bijna wit leek, verdedigde zijn bezitting met weinig succes tegen zijn grotere tegenstander. De aanvaller trok het apparaat uit handen van de jonge jongen en smeet het weg. Het kwam tegen een van de verweerde beelden aan, waarvan er daar verscheidene half verloren in het gras stonden en het liedje hield opeens op. De eigenaar van de radio stortte zich woedend op de boosdoener en schreeuwde: 'Rotzak! Je hebt hem kapotgemaakt! Je hebt hem verdomme kapotgemaakt.' `Koekoekentroep, De Bono,' antwoordde de andere jongen, die klappen makkelijk kon afweren. 'En met troep moet je je niet inlaten. Heeft je moeder je dat niet geleerd?'

`Hij was van mij!' schreeuwde De Bono terug. Hij kon de radio in h hoge gras niet ontdekken en werd daardoor nog woedender. `Galin heeft gelijk,' zei de koorddanser.

De Bono had een brilletje met een ijzeren montuur uit het borstzak van zijn hemd gehaald, en was op zijn hurken gaan zitten om zij kostbare bezit te zoeken.

`Corrupt, iets anders is zo'n apparaat niet,' zei de jongen op he koord, die nu aan het springen was. `Starbrook zou je ballen ervoor laten afsnijden als hij het wist.'

`Starbrook zal het niet te horen krijgen,' snauwde De Bono.

Vat zal hij wel,' zei Galin, en keek even naar de koorddanser. 'Om dat jij hem dat gaat vertellen, nietwaar, Toiler?'

`Misschien,' luidde het met een zelfvoldaan glimlachje gegeven antwoord.

De Bono had de radio gevonden. Hij pakte hem op en schudde hem heen en weer. Er kwam geen muziek.

`Rotzak!' zei hij tegen Galin. `Kijk nu eens wat je hebt gedaan.' Hij zou waarschijnlijk opnieuw in de aanval zijn gegaan als Toiler vanaf het koord de toeschouwers op dat moment niet had gezien. Wie zijn jullie verdomme?' zei hij.

Ze staarden alle drie naar Suzanna en Cal.

Dit is Starbrooks Veld,' zei Galin dreigend. mogen hier niet

zijn. Hij vindt het niet prettig als hier vrouwen komen.'

`Hij is natuurlijk een idioot,' zei De Bono, die met zijn vingers door zijn haar streek en naar Suzanna grijnsde. 'En dat kunnen jullie ook tegen hem zeggen, als hij ooit nog eens terugkomt.'

`Reken maar dat ik dat ook zal doen,' zei Toiler grimmig. Wie is die Starbrook?' vroeg Cal.

Wie Starbrook is?' zei Galin. 'Da weet toch zeker iedereen . . Hij maakte zijn zin niet af en leek her opeens te begrijpen. 'Julie zijn Koekoeken!'

`Inderdaad.'

`Koekoeken,' herhaalde Toiler, zo geschrokken dat hij bijna zijn evenwicht verloor. 'Op het Veld?'

De Bono glimlachte nog breder.

`Koekoeken,' zei hij. Dan kunnen jullie dat apparaat maken .

Hij liep naar Suzanna en Cal, en wilde hun de radio overhandigen. `Ik zal het proberen,' zei Cal.

Waag het niet,' zei Galin, ofwel tegen Cal ofwel tegen De Bono of tegen beiden.

`Mijn hemel, het is alleen maar een radio,' protesteerde Cal. `Het is Koekoekentroep,' zei Galin.

`Corrupt,' verklaarde Toiler nogmaals.

heb je hem gevonden?' vroeg Cal aan De Bono.

'War heb je niets mee te maken,' zei Galin en deed een stap in de richting van de binnendringers. 'Ik heb jullie al gezegd dat jullie hier niet welkom zijn.'

`Cal, hij is duidelijk geweest,' zei Suzanna. 'La= maar zitten.' `Sorry,' zei Cal tegen De Bono. Je zult hem zelf moeten maken.' `Ik weet niet hoe,' zei de jongeman triest.

`Wij hebben werk te doen,' zei Suzanna, en hield Galin met een half oog in de gaten. 'We moeten verder.'

Ze trok aan Cals arm. 'Kom mee.'

`Verdomde Koekoeken,' zei Galin.

`Ik wil zijn neus breken,' zei Cal.

`We zijn hier niet om bloed te vergieten. We zijn hier juist om te voorkomen dat dat gebeurt.'

Dat weet ik. Dat weet ik.'

Met een verontschuldigend schouderophalen richting De Bono draaide Cal zich om, en liepen ze weer terug naar de berken. Opeens hoorden ze voetstappen achter zich. Het was De Bono, die de radio nog altijd vasthield.

`Ik ga met jullie mee,' kondigde hij onuitgenodigd aan. 'Onderweg kun je dan het apparaat maken.'

`En Starbrook dan?' vroeg Cal.

`Starbrook komt niet terug,' antwoordde De Bono. `Ze zullen op hun rug in het gras op hem blijven liggen wachten, maar hij zal niet terugkomen. Ik heb betere dingen te doen.'

Hij grinnikte.

`Ik heb gehoord wat het apparaat heeft gezegd,' zei hij tegen hen. 'Het zal een mooie dag worden.'

De Bono kon hun veel vertellen. Er was geen onderwerp waarover hij niet minstens wel iets te zeggen had en zijn enthousiasme haalde Suzanna uit haar melancholische stemming, veroorzaakt door de dood van Jerichau. Cal liet hen praten. Hij had zijn handen vol met tijdens het lopen te proberen de radio te repareren. Hij slaagde er echter wel in een al eerder door hem gestelde vraag te herhalen, namelijk waar De Bono de radio vandaan had.

heb hem vanmorgen gekregen van een van de mensen van de Profeet,' vertelde De Bono. 'Hij had er dozen vol van.'

`Werkelijk?' zei Cal.

`Om mensen mee om te kopen,' constateerde Suzanna.

Denk je dat ik dat niet weet?' zei De Bono. Je krijgt niets voor niets. Maar ik geloof niet dat alles wat een Koekoek me geeft, corrupt is. Dat zegt Starbrook alleen maar. We hebben al eerder te midden van de Koekoeken gewoond en dat overleefd. . Hij maakte zijn zin niet af, en keek naar Cal. 'Is het je al gelukt?'

`Nog niet. Ik ben niet zo goed met radio's.'

`Misschien dat ik iemand anders kan vinden die het wel kan,' zei hij. In de stad. De Weergaloze.'

gaan naar Capra's Huis,' zei Suzanna.

`En ik ga met jullie mee, via de stad.'

Suzanna wilde protesteren.

`Een mens moet eten,' zei De Bono. `Mijn maag denkt dat mijn keel is doorgesneden.'

`teen omwegen,' zei Suzanna.

`Het is helemaal geen omweg,' verklaarde De Bono stralend. 'Hij ligt op de route.' Hij keek haar eens van opzij aan. `Niet zo achterdochtig zijn,' zei hij. Je bent nog erger dan Galin. Ik zal jullie heus de goede weg wijzen. Vertrouw me nu maar.'

`We hebben geen tijd om bezienswaardigheden te bekijken. We hebben iets belangrijks te doen.'

`En houdt dat verband met de Profeet?'

`En dat is nu Koekoekentroep,' zei Cal.

Wie? De Profeet? Een Koekoek?'

`Ik ben bang van wel,' zei Suzanna.

`Galin had het dus niet helemaal mis,' zei Cal. Die radio is wel degelijk een blijk van corruptie.'

`Ik ben veilig,' zei De Bono. `Mij kan het ding niets doen.' `0 nee?' vroeg Suzanna.

`Niet hier,' zei De Bono en tikte op zijn borst. '1k ben verzegeld.' Moet het zo blijven?' vroeg Suzanna zuchtend. jullie, vastgeroest in jullie vooronderstellingen, en wij in de onze?'

Waarom niet?' zei De Bono. Wij hebben jullie niet nodig.'

Je wilt anders wel de radio hebben,' bracht Suzanna hem in herinnering.

Hij snoof. `Zo verschrikkelijk graag nu ook weer niet. Als ik het apparaat kwijtraak, zal ik niet huilen. Het is waardeloos, net als al het spul van de Koekoeken.'

`Zegt Starbrook dat?' vroeg Suzanna.

`Heel slim,' antwoordde hij een beetje zuur.

`Ik heb over deze plaats gedroomd,' zei Cal. 'En ik denk dat veel Koekoeken dat doen.'

mogen dan over ons dromen,' zei De Bono onaardig, 'mar wij dromen niet over jullie.'

`Da is niet waar,' zei Suzanna. `Mijn grootmoeder hield van een van jullie en hij hield van haar. Als je van ons kunt houden, kun je ook over ons dromen. Zoals wij over jullie dromen als we daar de kans voor krijgen.'

Ze denkt aan Jerichau, besefte Cal. Ze praat in abstracte termen, maar ze denkt aan hem.

`Is dat zo?' zei De Bono.

la, dat is zo,' antwoordde Suzanna opeens fel. 'Het is allemaal een en hetzelfde verhaal.'

`Welk verhaal?' vroeg Cal.

`Wij leven het en zij leven het,' zei ze, naar De Bono kijkend. 'Het gaat over geboren worden en bang zijn om dood te gaan, en over de liefde die ons redden kan.' Dat zei ze heel zeker, alsof het lang had geduurd voordat ze tot die conclusie was gekomen en daar niet meer van kon worden afgebracht.

Daardoor werd de oppositie enige tijd tot zwijgen gebracht. Een paar minuten lang liepen ze alle drie verder zonder jets te zeggen. Toen merkte De Bono op: 'II( ben het met je eens.'

Ze keek hem aan.

`Werkelijk?' vroeg ze duidelijk verbaasd.

Hij knikte. 'Een verhaal?' zei hij. la, dat kan best kloppen. Uiteindelijk is het allemaal hetzelfde voor jullie als voor ons, betoveringen of geen betoveringen. Zoals je zegt: geboren worden en sterven, en houden van daar tussenin.' Hij mompelde even waarderend en voegde er toen aan toe: `Jij weet natuurlijk meer van dat laatste af, als oudere •vrouw zijnde.' Hij kon het niet nalaten te giechelen.

Ze lachte en alsof dat moest worden gevierd, deed de radio het opeens weer, tot grote vreugde van de eigenaar en tot verbazing van Cal.

`Prima!' juichte De Bono. `Geweldig!'

Hij pakte de radio uit Cals handen en begon hem af te stellen, zodat ze de merkwaardige stad De Weergaloze onder muzikale begeleiding binnengingen.