Cal reisde de hele nacht door naar het noorden. Het was vermoeiend, maar hij gaf niet op. Misschien bleven zijn zintuigen zo actief door het fruit. Of door een nieuwe doelbewustheid. Hij bleef nadenken, nam instinctief besluiten over de te volgen weg.

Werd hij nu gestuurd door hetzelfde gevoel dat de duiven eens hadden gekend? Een gedroomd gevoel dat niet door rede of intellect gestuurd kon worden? Het instinctieve weten hoe je naar huis moest gaan? Dat gevoel had hij nu in ieder geval. Dat hij een vogel was geworden en zich niet oriënteerde aan de hand van de sterren (die achter wolken verdwenen waren), maar domweg door het intense verlangen naar huis te gaan, naar de boomgaard waar hij te midden van een kring liefhebbende gezichten het gedicht van Maffe Mooney had gedeclameerd.

Terwijl hij verder reed, probeerde hij zich delen van andere gedichten te herinneren, zodat hij de volgende keer iets nieuws kon declameren. Hij herinnerde zich kleine versjes uit zijn jeugd, die hij eerder vanbuiten had geleerd vanwege hun klank dan om hun betekenis.

De naakte hemel komt en vertrekt Spuugt zeeën uit, heeft rozen verwekt, Geeft ons jassen aan van regen en wind En trekt ze weer uit, al even gezwind.

Hij kon zich nu net zomin als vroeger voorstellen wat ze precies betekenden, maar hij herinnerde ze zich nu heel duidelijk.

Sommige waren bitter:

De pest van een familie

Is geen aangeboren ziekte

Maar voeten die opnieuw in de sporen treden Van mensen die vooraf gegaan zijn aan het heden.

Hij herinnerde zich ook fragmenten van gedichten die hij ofwel vergeten was, of nooit helemaal van buiten had gekend. Twee regels kwamen telkens terug:

0, wat houd ik veel van de bonte paarden! De beste van allemaal, de bonte paarden.

Dat waren de laatste regels van een of ander gedicht, nam hij aan, maar van welk gedicht kon hij zich niet herinneren.

Hij herinnerde zich nog vele andere fragmenten. Onder het rijden declameerde hij voortdurend, bijschavend, op andere woorden de nadruk leggend, een ander ritme kiezend.

Hij werd daar niet toe aangemoedigd door de stem van de dichter in zijn achterhoofd; die man hield zijn mond. Of was het zo dat hij en Maffe Mooney uiteindelijk met een en dezelfde stem spraken?

Om ongeveer half drie 's nachts reed hij de grens van Schotland over en bleef verder naar het noorden gaan. Het landschap werd heuvelachtiger en steeds dunner bevolkt. Hij kreeg honger; bovendien gingen zijn spieren zeer doen na zoveel uren ononderbroken rijden, maar slechts de ondergang van de wereld zou hem er nu toe hebben kunnen brengen vaart te minderen of te stoppen. Door iedere kilometer die hij reed, kwam hij dichter bij het Wonderland waarin hij een !even zou kunnen leiden waar hij al veel te lang op had moeten wachten.