De naam van de man met het donkere pak die Cal uit de politiewagen had zien stappen, luidde inspecteur Hobart. Hij werkte al achttien van zijn zesenveertig jaren bij de politie, maar pas sinds kon, na de rellen die achter in de lente en in de zomer van het vorige jaar waren losgebarsten, had hij bekendheid gekregen.

De oorzaak van die rellen werd nog steeds door het Openbaar Ministerie onderzocht en was nog altijd een dankbaar gespreksonderwerp, maar daar had Hobart zelf geen tijd voor. Hij werd geobsedeerd door de wet en de manieren waarop die kon worden gehandhaafd en die obsessie had zijn ster in het jaar vol burgerlijke onrust doen rijzen. Het was zijn heilige taak de vrede te bewaren, en zijn methoden —die als compromisloos werden omschreven — waren zijn bazen welgevallig. Binnen enige weken maakte hij fiks promotie en kreeg achter gesloten deuren carte blanche om of te rekenen met de anarchie die de stad al miljoenen had gekost.

Hij was niet blind voor de politieke motieven die aan deze manoeuvre ten grondslag hadden gelegen. Het leed geen twijfel dat de hogere bazen, voor wie hij een absolute maar onuitgesproken minachting had, bang waren voor een terugslag op henzelf als zij de zweep zouden hanteren. Het leed ook geen twijfel dat hij het eerste slachtoffer van de publieke verontwaardiging zou worden als zijn technieken faalden.

Maar zij faalden niet. Het elitekorps dat hij had gevormd mensen die speciaal waren geselecteerd op grond van hun onderschrijving van Hobarts methoden boekte al snel successen. Hobarts Speciale Afdeling, bekend als de Brandbrigade bij de weinigen die van het bestaan ervan op de hoogte waren, trad achter de schermen op om mensen die van agitatie verdacht werden te terroriseren, ofwel door woorden of door daden. Binnen enige weken kwam er een einde aan de rellen en was James Hobart plotseling iemand met wie terdege rekening gehouden diende te worden.

Daarna waren enige maanden van nietsdoen gevolgd. Het was Hobart niet ontgaan dat roem vergankelijk was, en tijdens de lente en vroege zomer van dit, het volgende jaar, leek dat zo te zullen blijven. Tot nu. Vandaag durfde hij te hopen dat er weer gevochten kon worden. Er was sprake geweest van een chaotische toestand waarvan de bewijzen gelukkig duidelijk zichtbaar waren.

`Hoe is de stand van zaken?'

Zijn rechterhand, Richardson, schudde zijn hoofd.

`Ze hebben het over een soort wervelwind,' zei hij.

Ten wervelwind?' Hobart glimlachte even om de absurditeit daarvan. `Geen boeven?' vroeg hij, terwijl zijn glimlach weer verdween en zijn ogen zich tot spleetjes samenknepen.

'Met voor zover wij weten. Kennelijk heeft die wind . .

Hobart staarde naar alle vernielingen die waren aangericht.

Dit is Engeland,' zei hij, 'en hier hebben we geen wervelwinden.' `Tsja, lets heeft dit alles aangericht . .

lemand, Bryn. Anarchisten. Die mensen zijn net ratten. Je gaat op zoek naar en vindt een vergif dat zijn werk kan doen, en dan leren zij daar dik van te worden. Weet je . . . ik denk dat het weer opnieuw gaat beginnen.'

Terwijl hij sprak, kwam een van zijn mensen, Fryer geheten en een van de helden van het jaar daarvoor, op hem af.

`Meneer, er is gemeld dat verdachte personen de brug over zijn gelopen.'

`Ga achter hen aan,' zei Hobart. 'We moeten een paar mensen arresteren. Bryn, ga jij maar eens aan de slag. Ik wil verklaringen hebben van alle mensen die in deze straat wonen.'

De twee agenten liepen weg en Hobart bleef staan peinzen over het probleem. Hij twijfelde er niet aan dat er aan deze gebeurtenissen mensenhanden te pas waren gekomen. Misschien niet dezelfde die hij vorig jaar gebroken had, maar in wezen ging het om dezelfde beestensoort. Die soort had hij tijdens zijn vele dienstjaren al in allerlei verschillende gedaanten ontmoet, en hij had de indruk dat de soort iedere keer wanneer hij in de muil ervan staarde, slimmer en verderfelijker werd.

Maar de vijand was een constante, of die zich nu verborg achter brand, overstroming of wervelwind. Uit dat gegeven putte hij kracht. Het slagveld kon nieuw zijn, maar de oorlog was oud. Het was een strijd tussen de wet, welks vertegenwoordiger hij was, en de verdorvenheid in de harten van sommige mensen. Hij zou zich door een wervelwind niet voor dat gegeven blind laten maken.

Soms vereiste de oorlog natuurlijk dat hij wreed was, maar welke zaak die de moeite van het oorlogvoeren waard was, eiste af en toe geen wreedheid van de kant van de voorvechters? Aan die verantwoordelijkheid had hij zich nooit onttrokken en nu zou hij dat ook niet doen.

Het beest mocht komen, in welk fraai jasje het zich ook gestoken had. Hij was erop voorbereid.