En zo ging het anderhalve week lang door; geen nieuws, geen nieuws.

Hij ging weer naar zijn werk, voerde zijn vaders ziekte als excuus voor zijn afwezigheid aan en hield zich weer bezig met de schadeformulieren. Rond lunchtijd ging hij naar huis om wat eten warm te maken voor Brendan, die dan weliswaar zijn kamer even uitkwam maar er het liefste meteen weer naar toe terug zou willen gaan, en om de duiven te voeren. In de avonduren probeerde hij de tuin een beetje te fatsoeneren en repareerde zelfs het hek. Maar die taken kregen slechts een heel klein deel van zijn aandacht. Hij was ongeduldig, en hoeveel afleiding hij ook probeerde te zoeken, telkens weer moest hij denken aan Suzanna en haar kostbare vrachtje.

Maar hoe meer dagen er voorbijgingen zonder dat hij iets van haar hoorde, hoe meer hij het ondenkbare begon te denken: dat ze hem niet meer zou opbellen. Ze was ofwel bang voor de gevolgen als ze zou proberen contact te maken, of — wat erger was — ze kon dat niet langer! Tegen het einde van de tweede week besloot hij te proberen het tapijt te vinden op de enige manier die voor hem mogelijk was. Hij liet de duiven vrij.

Ze vlogen blij de lucht in en cirkelden boven het huis rond. Het deed hem denken aan die eerste dag in Rue Street en hij voelde zich meteen wat opgewekter.

`Verder vliegen,' zei hij dringend. Verder vliegen!'

Ze vlogen rond en rond, alsof ze zich moesten oriënteren. Iedere keer wanneer het leek dat een van de dieren zich uit de groep wilde losmaken, sloeg zijn hart een beetje sneller. Hij had zijn gymschoenen aangetrokken en was klaar om achter zo'n dier aan te gaan.

Ze kregen echter maar al te snel genoeg van hun vrijheid. Een voor een kwamen ze weer naar beneden — zelfs 33. Sommige landden in de tuin, andere in de goten van het huis. Weer andere gingen zelfs regelrecht terug naar het plat. Hun hokken waren niet groot en het leed geen twijfel dat de nachttreinen hun slaap verstoorden, maar de meeste kenden geen andere huisvesting dan dat plat.

Hoewel er een verleidelijke wind stond, een wind die rook naar plaatsen die heel wat weelderiger waren dan hun plat bij de spoorbaan, voelden ze er niets voor zich op hun vleugels daarheen mee te laten nemen.

Hij vervloekte de dieren wegens hun gebrek aan ondernemingszin en keerde uiteindelijk triest naar het huis terug, waar Brendan het weer over ratten had.