208

Lize had door haar nieuwe leven weinig meer gedacht aan het kleine jongske, dat ze achtergelaten had bij die vrouw, nooit had ze eenig geld gestuurd... en waarom deed ze dat niet? Uit schaamte, uit valsche schaamte, uit vrees... o, ze wist het eigenlijk zelf niet... maar nu was het te laat, dacht ze... nu zou het kindje wel door de stad in een inrichting geplaatst zijn... en ze durfde niemand in Holland erover schrijven want vóór haar lag haar toekomst als kunstenares... en als de menschen wisten... wat zij gedaan had met het kleine jongske... zouden misschien de couranten erover schrijven en dan zou het met haar muzikale loopbaan gedaan zijn...

Lize ging naar Parijs en studeerde... ze nam dure lessen en werkte hard... ze gaf concerten en overal juichten de menschen haar toe... Maar hoe langer hoe meer begon ze te denken over dat kleine, kleine jongske, dat ze verlaten had... en dat maakte haar o zoo ongelukkig...

Toen... na jaren... kwam ze naar Holland... Op zekeren avond, toen ze van een harer concerten terugkeerde, was er een ongeluk... Haar auto reed een arm jongetje aan... en hij had een zware hoofdwond... Lize nam het ventje mee naar huis en daar verpleegde ze hem. Maar op zekeren avond bemerkte zij, dat het jongetje een medaillon aan zijn hals had hangen. Zij opende het... en zag daarin twee portretjes...

Kruimeltje sloeg beide armen om Vera heen en kuste haar, zich stijf tegen haar aandrukkend...

‘ En die portretjes kende ze... Het waren Prins Harry en... zijzelve... En toen wist Lize, dat het haar eigen, bloedeigen jongen was, die daar lag... ’

‘ En U is mijn e i g e n , mijn eigen moeder, ’

Chr. van Abkoude, Kruimeltje