73

Kruimeltje was door buren aan de overzijde der straat in bescherming genomen en sloeg het werk van de brandweer gade door een raam. Moor zat bij hem en beiden keken angstig en bedroefd naar de vlammen, die langzaam aan het heele huis verslonden. Moor zag zijn baasje droevig aan, alsof hij zeggen wilde:

‘ Waar moeten we nu weer heen? ’

Alle bewoners van het brandende perceel werden door buren onderdak gebracht en zoo goed mogelijk verzorgd... maar het huis brandde tot den grond toe af en de brandspuitjes hadden er een heel werk aan, de nevengebouwen nat te houden en te redden van vernietiging. Heel den nacht woedde het vuur voort en eerst tegen den morgen waren de laatste vlammen gedoofd, bleef er van het groote pand niet veel meer over dan een smeulende puinhoop.

Druipnat en huiverend van kou kwam eindelijk Wilkes naar zijn beschermelingen kijken. Hij voelde zich uitgeput, halfbevroren en ziek, maar hij was toch blij, Kruimeltje en Moor veilig en welverzorgd te vinden.

De vriendelijke buren maakten een bed op den grond voor Wilkes en Kruimeltje en het duurde niet lang, of slaap en vermoeidheid overvielen den laatsten zoo, dat hij weldra ingedommeld was. Wilkes echter kon den slaap niet weer vatten na zulk een nacht van schrik en verwarring. Bovendien had hij koorts, veroorzaakt door het voortdurend blootgesteld zijn aan water en winterkou. Hij rilde en gloeide tegelijkertijd en voelde zich allerellendigst.

Na gedurende een uur getracht te hebben, den slaap te vatten, gaf hij het op en wilde weer opstaan. Nauwelijks had hij zich echter halverwege opgericht, of hij zakte weer in elkaar. Hij probeerde nog eenige malen, overeind te komen, maar hij bezat niet de kracht daartoe en zijn beenen weiger-

Chr. van Abkoude, Kruimeltje