42

Met een sprong was Harry bij hem en drukte hem den loop van zijn geweer tegen de borst.

‘ Handen op! En laat dat mes vallen...!! ’

De bandiet schrikte van dien onverwachten aanval en gehoorzaamde, want het

geweer in Harry's handen was geen kinderspeelgoed.

Hij hief beide armen omhoog en op dat oogenblik kwam ik nader.

Ongelukkigerwijze keek Harry naar mij om en van dat oogenblik maakte de roover gebruik hem het geweer uit de handen slaan en beenen te maken. Ik rende naar buiten en zond hem nog een paar kogels na. Harry kwam nu ook naar buiten en samen gingen we, wapens in de handen, naar het kampvuur.

Het vuur was op het punt uit te gaan en er was niemand in de nabijheid. Een oogenblik later hoorden we getrappel van paardehoeven, dat zich meer en

meer verwijderde.

‘ Ze hadden paarden, ’ riep Harry uit, ‘ wist jij dat? ’

‘ Ik heb geen paarden gezien, maar ik meen sporen aan hun laarzen gezien te

hebben, ’ zei ik.

‘ Wel, dan zijn ze er vandoor. Maar ik vrees, dat we van die heeren meer plezier

zullen hebben. ’

Van slapen was dien nacht geen sprake meer, ofschoon we doodmoe waren en het avontuur zeker onze krachten niet verfrischt had. Toch probeerden we om beurten nog een dutje te doen, maar het was niet de moeite waard, we waren te onrustig gestemd.

Met zonsopgang zetten we onzen tocht voort, na ons ezeltje gepakt en de

waterkruiken gevuld te hebben.

Het werd een snikheete dag, maar volgens de berekening van ons kompas, en na

de ligging van het land met onze kaart vergeleken te hebben,

Chr. van Abkoude, Kruimeltje