196

zijn aanvaller niemand anders was dan Lefty.

Hij wachtte en wachtte, zonder het vuur te beantwoorden. Voortdurend loerde hij, plat op den grond uitgestrekt, naar zijn vijand. Opeens kwam deze vanachter een blok tevoorschijn, met de bedoeling, zich snel achter een ander te verschansen. Toen knalde het schot uit Wilkes' revolver en de bandiet stortte neer.

Snel sprong Wilkes op en liep op den kerel toe, die bewegingloos in het zand lag. Een rond gaatje in zijn voorhoofd, waaruit het bloed sijpelde, zei genoeg. Toen haalde Wilkes zijn paard, op, heesch het lijk van Lefty erop en keerde terug naar de wachtpost van de troepers, het paard bij den teugel leidend. Hij trad binnen, salueerde op militaire wijze en zei:

‘ Luitenant, hoeveel zei u ook weer was de belooning voor het inbrengen van Lefty,

dood of levend? ’

‘ Duizend dollar, ’ was het antwoord.

‘ Wel, het spijt me, dat ik den sinjeur niet levend hier kan brengen, maar als ik hem

geen kogel gegeven had, dan zou hij 't mij gedaan hebben. ’

‘ Wat... je hebt Lefty...? ’

Maar de troepers kwamen al met den hoofdman der bandieten aandragen. ‘ Eindelijk..., ’ zei de luitenant. ‘ We zijn u veel dank verschuldigd. Het schijnt, dat ge maar ternauwernood den dood ontsnapt zijt, naar uw hoed te oordeelen. Wees zoo goed ons uw adres te zenden, wanneer ge een hotel gevonden hebt, want de belooning zal zeer zeker niet uitblijven. ’

Wilkes drukte nu de hand van alle troepers, die hem gelukwenschten en begaf

zich opnieuw op weg naar Silver Creek.

Spoedig had hij een hotel gevonden, schreef het adres daarvan op den achterkant

van den brief aan Willem Verwouden en bracht dezen naar

Chr. van Abkoude, Kruimeltje