9

Keesie en Kruimeltje vervolgden zingend hun weg, niet eens sprekend over het gebeurde. Alles gebeurde zoo omdat het nu eenmaal zoo gebeuren moest en omdat het nu eenmaal het straatleven was. Ze namen het als een logisch geval, zonder redeneeren. Weer bij het steegje aangekomen, gingen ze er ditmaal in.

Kruimeltje bedacht, dat hij toch niet den heelen nacht op straat in de sneeuw zou willen blijven, hoewel dat niets vreemds voor hem was. Maar in de kleine bedstee was het allicht toch nog een graadje beter dan buiten in de kou.

Keesie verdween in zijn huis en Kruimeltje waagde zich de trap op. Binnen hoorde hij stemmen. Het dronken gezang van een kerel en de kijverige ruziestem van een vrouw.

Kruimeltje hield zich doodstil en luisterde.

‘ Schenk nog maar eens in, vrouw Koster, ’ lalde de dronken stem.

‘ Geen drup meer vanavond, Tijs, je hebt meer op dan goed voor je is, ’ antwoordde

de vrouw.

‘ Schenk in zeg ik je... versta je me of versta je me niet? ’ ‘ Niks meer krijg je. ’

Dan klonk er een verwoed gebrul, gevolgd door een slag en het gekletter en gerinkel van brekend glaswerk. Stoelen werden omgesmeten, de vrouw gilde om hulp. De deur werd opengegooid en de dronkaard kwam eruit, strompelend en bloedend uit een leelijke hoofdwond. Hij lette niet op Kruimeltje, die in een hoek gedoken boven aan de trap zat, maar strompelde naar beneden.

Kruimeltje wachtte eenige oogenblikken, hoorde, hoe de vrouw stoelen en tafel

recht zette en waagde zich daarop naar binnen.

‘ Waar kom jij vandaan?... waar heb je gezeten? ’ ... voegde de vrouw hem op

scherpen toon toe.

Chr. van Abkoude, Kruimeltje