47

het stofgoud in mijn kleeren verborgen had, want nu kon ik dit op de bank inwisselen tegen dollars. Toen betaalde ik mijn rekening, kocht een snelloopend paard en wat levensmiddelen en keerde naar ons kamp, hopende, Harry daar te vinden. Het reizen te paard ging natuurlijk veel sneller, en den tweeden dag bereikte ik reeds het kamp. Stel je echter mijn verbazing voor, toen ik bij de hut aankwam en het gezicht van Lefty mij aankeek.

‘ Wat moet je hier? ’ vroeg hij op barschen toon.

‘ Dat wou ik juist aan jou vragen, ’ antwoordde ik. ‘ Dit is onze hut en onze claim,

en je zoudt er goed aan doen, zoo gauw mogelijk je biezen te pakken. ’

De bandiet begon spottend te lachen.

‘ Je bent zeker al vergeten, ’ zei-die, ‘ dat je kameraad mij de claim verkocht heeft? ’ ‘ Verkocht?... Aan jou? ’

‘ Om je te dienen... hier is de koopbrief. ’

De kerel duwde mij een papier onder den neus, en of ik het gelooven wilde of niet... daar stond het zwart op wit... dat Harry Volker de claim wettig had overgedragen aan Lefty.

Ik was buiten mijzelven van verontwaardiging, want ik begreep, dat ze dit papier met geweld van mijn vriend verkregen hadden. Ze waren nu met hun vijven, een overmacht, waar ik niet tegen op gewassen was.

Om kort te gaan, jongen, ik bleef in de buurt rondzwerven, hopend iets van Harry te zien te krijgen, maar het was tevergeefs. Na vier weken gaf ik het op, wel vermoedende, dat ze mijn kameraad vermoord hadden. Ik heb hem nooit weer gezien. En toch zegt mij voortdurend iets, dat Harry Volker niet dood is, dat hij hier of daar in Amerika nog springlevend is... Mijn geldvoorraad raakte meer en meer op en ik besloot naar New

Chr. van Abkoude, Kruimeltje