35

me hebbe, hé Wilkes... dat ze me weggegeve heeft? ’

Maar Wilkes las het papier peinzend over en over. Toen nam hij het medaillon op en opende het. Het was een gouden hart met een wit paarltje in het midden. Aan den ring was een fl uweelen lintje. En erin waren twee kleine portretjes, dat van een man en een jonge vrouw.

‘ Da's Harry! ’ riep Wilkes uit, ‘ da's Harry precies en dat zou dan je moeder moeten

zijn, Kruimeltje. Weergaasch knappe vrouw, maar heb haar nooit gezien. ’ Dan keek de winkelier beurtelings naar het portret en naar den jongen.

‘ Je lijkt precies op je vader, Kruimeltje, ’ sprak hij, ‘ precies je vader en daar ben ik blij om. Van je moeder weet ik niets, want die heb ik nooit gekend, maar je vader was een beste jongen en als je er plezier in hebt, zal ik je eens een en ander omtrent hem vertellen. ’

‘ Nou, wat graag, ’ zei Kruimeltje gretig. ‘ Was hij groot en sterk en kon hij goed bakkeleie? Kon hij wel drie agente an? En had-ie een groote snor en een gouwe ketting en een horlozie? ’

Wilkes lachte.

‘ Precies geraje, dat had-ie allemaal. Een groote zwarte snor, kijk maar op het portretje en een gouwe horloge met ketting. En vechte? Nou... hij hield er niet erg van, maar ik heb hem toch zien vechte met een bandiet, dat de fl arden eraf vlogen. ’ ‘ Vertel eens, ’ drong Kruimeltje aan, die zich opeens zielsgelukkig voelde in het bezit van een vader met een grooten snor en 'n gouwe horloge en die vechten kon. Wilkes porde het kacheltje nog eens op, deed wat kolen op het vuur en bij het gezellige roode schijnsel zaten ze samen, Kruimeltje aan de voeten van Wilkes, zijn arm om Moor heengeslagen en vol

Chr. van Abkoude, Kruimeltje