156

‘ Wat...? Zoo'n brutaliteit... en dat tegen mij... die je verzorgt en voedt, tegen mij, die een vader voor je is... ’

‘ Je bent mijn vader niet, ’ schoot Kruimeltje opeens verwoed uit, ‘ zoo'n vader zou 'k niet eens wille hebbe... en ik heb heelemaal geen geld gestole... dat weet je wel... ’

De man lachte spottend.

Hij nam een gulden van de tafel en hield dien omhoog.

‘ Zie je dat? ’ vroeg hij op tergenden toon, ‘ zie je dat? Onder je bed gevonden, ja

ja vriendje, onder je bed gevonden. ’ ‘ Heb jij 'm d'r zeker neergelegd. ’

‘ Genoeg van je brutalen mond nou, ’ bulderde de Vader, ‘ en vanmiddag zal ik je meester hier laten komen, en dan zullen we de zaak wel eens verder behandelen. ’

Inplaats dat dit Kruimeltje bang maakte, gaf het hem juist moed. ‘ Ja, doe dat, ’ zei hij, ‘ ik zal hem wel hier brengen na schooltijd. ’ ‘ Houdt je mond en ga naar buiten. Om te beginnen krijg je geen eten. ’ Kruimeltje liep langzaam den tuin in, waar Moor vroolijk blaffend op hem

toesprong. Het dier likte hem de handen en rende heen en weer, maar bleef ten slotte verbaasd zijn baasje aankijken. Waarom rende Kruimeltje als gewoonlijk den tuin niet eens met hem door? Waarom keek het baasje zoo ernstig?

De jongen zette zich bij Moors hok neer en nam diens kop tusschen zijn handen. ‘ Jij weet ook wel, ouwe jongen, ’ sprak hij op zachten toon, ‘ dat de baas geen geld

gestolen heit... geen cent... zou niet weten waar vandaan... ’

Langzamerhand verdween het harde gevoel bij

Chr. van Abkoude, Kruimeltje