45

te had hij ons een hoeveelheid bedorven bussen in de handen gestopt, die geheel en al waardeloos waren.

Wel, Kruimeltje, we werkten iederen dag als slaven en onze goudvoorraad werd met den dag grooter. Twee weken later besloot Harry, naar Denver terug te keeren, om meer proviand in te slaan en het goud op een bank te deponeeren. Zoo gezegd, zoo gedaan. We verlieten ons kamp en kwamen een paar dagen daarna veilig en wel te Denver aan.

Stampvol was het in de groote danszaal van het hotel, waar we zouden overnachten. Gekleurde guirlandes hingen aan de zoldering, er was een blauwe mist van tabaksrook en de zaal was gevuld met mannen en vrouwen, die dansten. Meest mijnwerkers waren het, maar er waren ook enkele gelukkigen onder, zooals wij, die de zakken met goud gevuld hadden. Dat er op zulke slachtoffers geloerd werd, wisten wij toen nog niet. Toch waren we zoo voorzichtig, ons goud niet onbewaakt te laten. We namen een kamer met ons beiden en als één onzer die verliet, bleef de ander achter om het goud te bewaken.

Harry wou graag de dansen eens zien en ging naar beneden. Hij bestelde een glas bier aan de bar en wilde het juist uitdrinken, toen hij een bekend gezicht ontdekte, dat hem alles behalve vriendelijk aanstaarde.

Bliksemsnel zette Harry zijn bierglas neer en trok zijn revolver... een schot klonk... maar dat was uit het pistool van den ander. Die ander was niemand anders dan Lefty. 't Schot miste echter en je vader schoot Lefty het pistool uit z'n hand, voor hij opnieuw vuren kon. Met een woedend gebrul wierp Lefty zich op je vader, en beiden rolden ze Rechtend over den vloer. De dansmuziek verstomde en ieder maakte ruimte. In een kring stonden

Chr. van Abkoude, Kruimeltje