188

Hij wist toen zelf nog niet eens, wat er met hem gebeurd was, maar ze vertelde het hem.

‘ M'n eigen schuld, ’ besloot hij. ‘ Die auto gong zoo zachies da-je 'm niet hoore

kon, en dan had 'k maar motte uitkijke. En waar is Moor? ’

‘ Dien naam heb ik je al meer hooren noemen, ’ sprak Vera. ‘ Wie is Moor toch? ’ ‘ M'n hond. ’

‘ Is het een zwarte hond? Marian heeft al twee dagen een zwarten hond voor de

deur gezien. ’

‘ Dat is Moor. Mag hij niet binnenkomen? ’

‘ Welzeker, mijn jongen, ’ sprak Vera. Ze trok aan de schel en verzocht Marian,

naar den hond te gaan zien.

En ja hoor, Moor had trouw post gehouden bij het huis, nu en dan eens wat eten hier en daar opgescharreld, maar steeds terugkeerend naar het huis, waar zijn baasje ziek te bed lag.

Wat een vreugde, toen die twee elkaar wéér hadden. Moor sprong op Kruimeltjes

bed en likte hem, waar hij den jongen maar raken kon.

Met iederen dag ging Kruimeltje vooruit en na vier dagen mocht hij opstaan en eens in de kamer rondloopen. De wond heelde prachtig en toen de week om was, zei de dokter, dat hij niet meer terugkwam.

Vera kocht nieuwe kleeren voor Kruimeltje en gaf hem een kamertje in haar ruime woning. Een der kamers was precies ingericht als een kleine concertzaal. Er stond een pracht van een vleugelpiano en aan de wanden hingen eenige portretten van groote musici.

Soms, als Vera zich aan den vleugel zette en begon te spelen, zat Kruimeltje bij haar en keek bewonderend naar haar blanke, slanke vingers, die als met toovermacht de toetsen in beweging brachten en er droomerige muziek aan ontlokten. Zacht klonken dan de heldere tonen, soms parelend

Chr. van Abkoude, Kruimeltje