146

vind ik het jammer, dat ik niet geprobeerd heb, hem aan het praten te krijgen, dan had ik nu wat meer geweten omtrent Kruimeltjes moeder. ’

De drie vrienden bleven nog wat napraten en daarna namen ze afscheid. Wilkes ging terug naar zijn hotel en de anderen vervolgden hun weg, maar niet voor ze hem beloofd hadden ook eens uit te kijken naar Harry Volker en naar hem te informeeren. Dien avond ging Wilkes vroeg ter ruste, want hij voelde zich vermoeid na den ongewonen dag. Zelfs het gerommel der treinen onder en boven de straat en het voortdurend autoverkeer, dat heel den nacht niet tot rust kwam, konden hem niet uit den slaap houden.

En toen had hij een droom. Hij zag Harry Volker in de kleeding van een gouddelver midden in een zanderige prairie. Met moeite sleepte hij zich, voort over den uitgedroogden bodem, waar niets dan wat dor gras en harde struiken groeiden. Zijn oogen waren half gesloten en hij snakte naar water. En vanachter een rots verscheen plotseling de bandiet Lefty... Maar opeens kwam hijzelf, Wilkes, te voorschijn, greep den roover bij de keel en slingerde hem van zich af.

Toen trok Lefty zijn mes en wilde opnieuw een sprong doen. Maar een

revolverschot weerklonk... en de roover stortte ontzield ter aarde. Bedaard stak Wilkes het wapen in zijn holster en snelde op zijn armen vriend toe. ‘ Harry, Harry, ’ riep hij uit, ‘ eindelijk heb ik je gevonden. ’ De vrienden vielen in elkaars armen...

Toen opende Wilkes langzaam de oogen, keek verbaasd de hotelkamer rond en

glimlachte.

Hij draaide zich eens om en viel weer in slaap.

Chr. van Abkoude, Kruimeltje