75

Waarheen?

Wat gaf het? Overal was hetzelfde. Overal was de harde, onmeedoogende wereld,

die immers toch geen plaats voor hem had?

En hij zwierf door de stad, hongerig, koud... en Moor sjokte achter hem aan. Zijn oude leven begon weer... had eigenlijk nooit opgehouden... alleen waren zijn haren korter en zijn gezicht wat minder vuil... maar niemand, die hem iets te eten gaf. Daar gaf hij minder om.... hij kaapte wat hij noodig had... broodjes, appels, peren, noten... en 'n been voor Moor.

Zoo gingen de dagen voorbij. Iederen avond werd hij in het Ziekenhuis een oogenblik toegelaten bij Wilkes, die aan een hevige longontsteking leed. Iederen avond zat hij aan het ziekbed van den eenigen vriend, dien hij in de wereld had. Ook op Kerstavond ging hij erheen. Er was gezelligheid van veel menschen op straat en er dreigde een sneeuwstorm. Dat vonden de menschen aardig, want dat maakte het juist een gezelligen Kerstavond, nietwaar?

Op de ziekenzaal, waar Wilkes lag, hadden de verpleegsters ook een boompje

versierd.

Kruimeltje was er blij om, want nu zag zijn vriend tenminste iets van het mooie

kerstfeest.

‘ Ben je nu al een beetje beter, Wilkes? ’

‘ O ja, heel veel beter, ’ jokte de zieke. ‘ Maar ik maak me zoo ongerust over jou,

Kruimeltje. ’

‘ Dat is niet noodig, Wilkes, dat is niet noodig. Ik heb zoo'n pret de heele dag met

Moor... en we ete zooveel... ’ ‘ Hoe kom je daar dan aan? ’

‘ O, dat krijge we wel, ’ stelde Kruimeltje hem gerust, ‘ we krijge overal wat. ’ ‘ En waar slaap je vannacht nou weer? ’

‘ In de schuit an de Vest... nou, nog al niet emmes warm... ’

Chr. van Abkoude, Kruimeltje