102

maakte een niet onverdienstelijken salto, die door eenige vroolijke omstanders hartelijk werd toegejuicht.

Moor was tevreden en had in een minuut zijn baasje bereikt.

‘ Goed gedaan, ouwe jongen, ’ zei Kruimeltje, hem streelend. ‘ Zoolang jij me helpt

kenne ze me nooit te pakke krijge. ’

Dit kleine avontuurtje was voor Kruimeltje echter een waarschuwing, dat de politie

hem maar weer eens zocht en hij besloot, op zijn hoede te zijn.

En zoo was het oude leven dan weer begonnen, het leven van straatzwerven en een voortdurend uit den weg blijven van de agenten, die het altijd op hem gemunt schenen te hebben. En tòch, en tòch had Kruimeltje altijd weer moed en lust om vol te houden, altijd nog behield hij zijn vroolijkheid. Opsluiten, opsluiten, dat wilden ze hem doen, hem zijn vrijheid ontnemen, zijn hond ontnemen, alles, wat hij had, van hem afnemen. Zoo dacht hij er tenminste over, zoo beschouwde hij zijn leven en de menschen. En daarom was en bleef hij een uitgestootene, een opgejaagd hert in de stad. Geen plekje, waar hij rustig zich kon neerleggen zonder vrees voor weer opgepakt te worden.

Geen tafel, waar een goede maaltijd hem wachtte, geen bed om in te slapen, geen speelgoed om zich te vermaken... alleen maar de straat, de straat en de winkels en pakhuizen, welke hij beschouwde als zijn jachtterrein, waar hij beurtelings was jager en het opgejaagde wild.

Weer buiten het bereik van den agent, die hem plots scheen te herkennen, voelde Kruimeltje zich veilig. Hij trok de klep van zijn pet wat schuiner en fl oot een deuntje. Hij begon zoowaar weer een beetje honger te krijgen, hoewel de bewaker

Chr. van Abkoude, Kruimeltje