69

Wilkes was altijd een zeer voorzichtig mensch. Iederen avond sloot hij met zorg de voordeur van zijn winkeltje. Dan overtuigde hij zich, of er geen onnoodig licht meer brandde en er geen vuur meer in het kacheltje was. Maar dezen avond, ofschoon hij als gewoonlijk die plichten vervulde, was zijn geest zoo vervuld met Kruimeltje en diens toekomst, dat hij er heelemaal niet bij nadacht, toen hij het afgebrande lucifertje wegwierp. En dit was iets, dat hij nooit gedaan zou hebben, wanneer niet zijn gedachten geheel en al afgeleid waren geweest. Toen hij alles veilig en wel dacht en zich ter ruste begaf, lag het stompje lucifer heel gezellig naast een hoopje ouden rommel: wat uitgerafeld touw, papiertjes, wat houtsplinters.

Het kleine vonkje deelde zich aan de touwpluisjes mede en inplaats van een, kwamen er wel vijf, zes vonkjes en die huppelden en sprongen van het eene vezeltje naar het andere.

Ze vonden dat wel een aardig spelletje, want hoemeer ze dansten en sprongen,

hoemeer kameraadjes er bijkwamen.

Er trok een kille tocht door het huis langs den grond, een windje, dat eindelijk bij

de vonkjes kwam en het wel leuk vond om mee te spelen.

Fffffft... blies het op de vonkjes en die vonden dat verbazend aardig. Ze gloeiden hoe langer hoe meer van pure pret en hoemeer 't windje blies, hoe grooter ze werden. Toen al de vezeltjes opgegloeid waren, kwam het touw zelf aan de beurt. Al de kleine vonkjes vereenigden zich nu tot een grooter, en dat kroop langzaam, heel langzaam langs het touwtje op. Ffffft... blies de wind weer langs den vloer en deed de vonk wat sneller langs het touwtje gaan. Toen kwamen er plots weer een paar fi jne vezeltjes en die vatten vlam.

O, het was maar een heel, heel klein vlammetje, maar het puntje ervan likte eventjes

aan het randje

Chr. van Abkoude, Kruimeltje