58

‘ In den winkel, natuurlijk... Je sneest 'r een... niks an... ’

‘ Maar dat is stele... ’

‘ Pff... wat zou dat dan nog?... As je piender bent, snappe ze je niet. ’ ‘ Nee... dat wil ik niet, ’ besloot Leentje ferm.

Dit maakte het geval moeilijk voor Kruimeltje. Als hij wat noodig had, n o o d i g zie je, dan nàmdie het. Soms kreeg de politie je te pakken en dan ging je er achter, o hee, dat was hem al zoo dikwijls overkomen. Maar Leentje wou het niet. Toen opeens - vernuftig en vindingrijk als straatboefjes zijn - sloeg Keesje op zijn

knie en riep met van ondeugd schitterende oogen:

‘ Gommeniekes... ik wéét wat!!! ’ ‘ Nou... wat dan? ’

‘ Zeg Kruimeltje, wij hebben boven op zolder nog een heele zooi krante legge, zeg

jò, die gane me verkoope voor drie cente per stuk... Kom mee! ’

Haastig liepen ze naar Keesjes woning, waar ze de oude couranten van den zolder

haalden. Ze namen er ieder een fl ink pak van onder den arm.

‘ Weet je wat? ’ zei Kruimeltje, ‘ nou schuiven we er drie in mekaar en dan gaat-ie fi jn, hoor! Nou jij ook schreeuwe, je noemp maar wat op van moorde en ongelukke en je verkoopt ze as vet! ’

Een oogenblik later weerklonk op de Hoogstraat, die stampvol was van menschen in Kerststemming, inkoopen doende voor de naderende feestdagen, het alarmeerende geroep van twee jongens, die het Nieuwsblad te koop aanboden.

‘ Nieuwwwwwsblááád!!!!... Nou kee-je leze van de verrrrschrrrrikkelijke moord

in de Keizerstraat!! Twee vrouwe en drie agente doodgestoke... ’

En Kruimeltje schoot een drukke zijstraat in, liet zijn verbeelding den vrijen teugel

en schreeuwde, zoo luid hij kon:

‘ Koopt en leest... Niééééwsbelad!!!... Vrrre-

Chr. van Abkoude, Kruimeltje