161

hij nam den hond in de armen en weende, weende, zijn hoofd op Moors lijf. ‘ Het spijt mij, mijne heeren, ’ zei de Vader, ‘ dat ik genoodzaakt zal moeten zijn

het geval aan het Bestuur van onze Vereeniging te rapporteeren. ’

De heer Brilsma haalde de schouders op.

‘ Dat zal den jongen weinig helpen, denk ik, ’ sprak hij.

Opeens was er een geluid achter een der deuren van het kantoor.

De Vader ging eens kijken, wat dat was. Hij trok de deur plotseling open en naar

binnen tuimelde een jongen.

‘ Spijker! ’ riep de Vader uit, ‘ je stond dus aan de deur te luisteren? ’

De jongen keek verschrikt naar de beide meesters, alsof hij hun om hulp vroeg. ‘ Ik... ik..., ’ begon hij.

Maar de ander liet hem niet uitspreken.

‘ Ik zal straks wel met je afrekenen, ’ zei hij snel, en zette hem buiten de deur. Daarop vertrokken de onderwijzers.

Toen haalde de Vader Spijker weer te voorschijn en rammelde hem door elkaar. ‘ Wat deed je daar? ’

De jongen antwoordde niet.

‘ Antwoord me, wat deed je daar? ’ ‘ Zoomaar. ’

‘ Zoomaar... wat zoomaar? Ik zal je leeren aan deuren te luisteren. Wou zeker hooren, wat er gezegd werd en dan aan Kruimeltje oververtellen, hè? Pas op, als ik merk, dat jij je met dien dief bemoeit... ’

‘ Kruimeltje is geen dief..., ’ barstte Spijker opeens los. Het bloed vloog den knaap naar het hoofd, hij ontrukte zich uit 's mans greep en rende in een hoek van de kamer. Zijn borst hijgde,

Chr. van Abkoude, Kruimeltje