181

zilver... Kruimeltje streelde de glimmend-gelakte spatborden, maar sprong ineens achteruit, want de chauffeur stuurde de machine plots vooruit. ‘ Kaffer, ’ schold Kruimeltje hem na, ‘ ka-je niet uitkijke? ’ De chauffeur lachte en de machine gleed geruischloos weg.

Het was merkwaardig, hoe spoedig Kruimeltje zijn verdriet vergat. Dit is meest het geval met jongens en dat is maar goed ook. Als jongens voortdurend moesten denken aan alle dingen, die hun in een veelbewogen jongensleven overkomen, dan hadden ze wel dagwerk. En al was Kruimeltjes geval wel ernstiger dan menig ander, het kon hem niets meer schelen. Hij was toch nergens goed voor en als hij zijn best deed, om goed en braaf te zijn, gebeurde er toch weer iets, dat alles weer in de war stuurde.

En langzamerhand begon hij zijn vrijheid weer te genieten, hij voelde zich vol jeugdigen overmoed, vol onbedwingbaren lust om eens luid te schreeuwen en de straat door te rennen met Moor. Nauwelijks kwam dan ook die gedachte in hem op, of hij voegde de daad erbij.

‘ Hooliaadiááá!!!... Hooliaadiééééé!!!!!! ’ Moor blaffend achter hem aan. Kruimeltje gooide zijn pet in de hoogte, maar die kwam ongelukkigerwijze op het mandje van een fi etsenden slagersjongen terecht. De jongen lachte en trapte hard weg. Maar het verkeer was te druk in die straat en hij moest wel wat langzamer rijden nu. Kruimeltje er als de wip achter aan. Onder het loopen raapte hij een stuk hout van de straatsteenen op en had den fi etser gauw ingehaald. Maar juist, toen Kruimeltje bij hem was, zag hij de kans weer schoon en begon sneller te trappen. Kruimeltje versnelde zijn vaart en smeet hem het stuk hout tusschen de beenen.

Chr. van Abkoude, Kruimeltje