154

en jankte van pijn, maar Kruimeltje had wraak genomen, nou en niet zoo'n beetje ook. Hij had wat haren van Moors vacht geknipt en die weer allemaal in fi jne stukjes gesneden en in de Vader z'n tabakspot gemengd met de portorico... nou enne toen de Vader een pijp aanstak mosse ze al de rame ope zette vanweges de portorico-stincodoro... ’

Meester Leentvaar draaide zijn hoofd om, want hij wilde Kruimeltje niet laten

zien, dat hij zich half ziek lachte.

‘ En toe had je de gezichte moete zien, die de Vader getrokken had, hij werd er misselijk van en spuwde op den grond en toen de Moeder an 't raze, dattie 'n viezerik was en maar op straat mos gaan met die pijp... Had-ie me 'n pret gehad, nou, nèt goed, he? Most-ie Moor maar niet schoppe... Moor was echt lief, hè? ’

Ze waren bij meesters huis aangekomen en Kruimeltje vervolgde zijn weg naar

het Gesticht.

---------

En toen brak die noodlottige dag aan.

Het was Maandag en Kruimeltje keerde om twaalf uur naar het tehuis voor zijn middagboterham. Toen hij in het Gesticht aankwam, was alles in opschudding. Er was een som geld gestolen uit het kantoor van den Vader en deze had alle kinderen streng ondervraagd. Niemand wist er iets van, maar toen was hij met de Moeder naar de slaapzaal gegaan en hadden daar een gulden gevonden op den vloer, precies onder een der bedden.

En dat bed was van Kruimeltje!

‘ Ha-ha, ’ had de vader gezegd. ‘ Net wat ik dacht. De ouwe roovers- en

dievenstreken komen weer boven en Kruimeltje kan zijn handen niet thuishouden. Natuurlijk, een kind, dat heel zijn leven op de straat had doorgebracht en zijn eten

Chr. van Abkoude, Kruimeltje