Hij greep het touw, dat Moor altijd los om den nek had hangen, trok de klep van z'n pet een beetje scheever en vervolgde z'n weg, luid galmend het eerste het beste liedje, dat hem in de gedachten kwam.

Maar wat Kruimeltje ditmaal niet zag, was de agent, die het tweetal op een afstand volgde. En toen de jongen met Moor voor een winkel bleef staan, greep de agent het touw van Moor, griste het Kruimeltje uit de hand en nam den hond mee. Kruimeltje gaf een schreeuw.

Chr. van Abkoude, Kruimeltje