185

voorwerp tusschen de vingers en keek er naar...

Toen begonnen hare handen op vreemde manier te beven... met groote oogen

staarde ze op het gouden sieraad...

Dan, alsof ze zich plots iets herinnerde, opende ze het snel en keek naar de beide portretjes, die zich erin bevonden en die, zooals bekend is, de ouders van Kruimeltje voorstelden.

Toen gaf ze een gil en viel terug in den stoel.

De trouwe Fransche dienstbode, al meer dan twee jaren in dienst van haar geliefde meesteres, kwam verschrikt aanloopen en zonder aan te kloppen, opende zij de deur.

‘ Madame... qu'est ce que c'est? Watte is? ’

Dan snelde ze heen om een glas water, keerde haastig terug.

Maar Vera was zichzelf alweer meester, ze dronk wat van het water en zei

geruststellend:

‘ 't Is niets, Marian, een beetje zenuwachtigheid, denk ik. ’ Haar oog viel op het nog geopende medaillon. ‘ Geef me wat eau-de-cologne, Marian. ’

De gedienstige meid haastte zich, het verlangde te halen en Vera sloot snel het

medaillon, het weer tusschen Kruimeltjes kleeren stoppend.

De eau-de-cologne werd gebracht.

‘ Mais Madame, dites-moi, vous-êtes troublée... sal ikke hierblijf?... Niet koed

après le conçert... moet neem rust... oui... oui... et dormir un peu. ’

‘ Dank je, Marian, het is alweer over. Laat me nu alleen, ik wil hier nog wat bij

den jongen waken.

Hoofdschuddend ging de dienstbode heen, in zichzelve mopperend, omdat Madame niet rusten wilde na het concert, juist wanneer ze de rust zoo noodig had. En dan nog weer dit automobielongeluk er overheen...

Chr. van Abkoude, Kruimeltje