175

Maar nu voelde Wilkes een ontzettenden dorst. Zijn veld fl esch en zijn kleinen voorraad levensmiddelen waren verdwenen met het paard. Hij kroop uit de holte in de rotsen en overzag het terrein.

Zand, steenen, rotsen en meer rotsen en meer zand... Boven, de heete zon en geen

water in den omtrek.

Moeizaam sleepte hij zich voort onder de brandende zonnestralen, steeds erger

begon de dorst hem te kwellen.

Maar hij hield den moed erin, dat moet gezegd. Waarheen ging hij?

Hij wist het zelf niet, alleen volgens den stand der zon te oordeelen liep hij in de

richting van het uitgangspunt zijner reis.

Maar onder de gegeven omstandigheden was de kans op het weervinden van Kruimeltjes vader al heel gering en Wilkes begon meer en meer aan het welslagen van zijn onderneming te twijfelen. Och ja, misschien was het wel waar, dat Harry dood was. Jammer, dat hij niets van de bandieten te weten had kunnen komen, duizendmaal jammer. De ontmoeting met Lefty was een bestiering van de Voorzienigheid geweest, maar had ten slotte tot niets geleid.

Zoo dacht Wilkes, maar hij vergat, dat diezelfde Voorzienigheid soms op een

geheel andere wijze het doel bereikt, dan wij wel verwacht hadden.

Intusschen werd het heeter en heeter en Wilkes besloot, voorloopig beschutting tegen de heete zonnestralen te zoeken in een der rotsholen. Hij zocht en zocht en eindelijk vond hij een soort grot, die koel en donker was. Versmachtend van dorst sleepte hij er zich heen en liet zich uitgeput neervallen. Hij bekeek de grot eens en zag, dat er achterin nog een opening was. Zelfs zijn

Chr. van Abkoude, Kruimeltje