96

ting even opbellen en zeggen, dat je hier bent? ’

Wild sprong Kruimeltje op.

‘ O, doe dat niet, baas, ’ riep hij wanhopig uit, ‘ doe dat niet... ik wil niet meer terug

en ik loop toch weer weg. Laat me hier blijven, toe... ’

De man zweeg en dacht een oogenblik na. Het was stil in de kamer, alleen klonk voortdurend geblaf van een paar honden, die maar niet wennen konden. De bewaker keek Kruimeltje eens aan en glimlachte.

‘ Je bent een aardige snuiter, ’ zei-die, ‘ en je gezicht lijkt me. Ik zal je zeggen, wat ik doen zal. Voor vannacht kan je bij me blijven, want het is nou al te donker en te laat, om je nog op pad te sturen. En dan zullen we morgenochtend wel verder zien. Je kunt met een paar dekens op de rustbank slapen en ik zal wel zorgen, dat je lekker warm ligt. ’

Kruimeltje bleef bij den man. Hij ging nog eenige malen naar de honden kijken, en de man liet hem zijn gang gaan, omdat er toch weinig anders voor den knaap te doen viel.

‘ Blaffen de honden altijd? ’ vroeg Kruimeltje hem.

‘ Ja, er zijn er altijd een paar, die hun mond niet kunnen houden. Ik ben er al zoo aan gewend, dat ik het niet eens meer hoor, althans ik let er niet meer op. ’

‘ Ik zou er niet van kunnen slapen, ’ zei Kruimeltje.

‘ O, dat went wel. Ik slaap er vierkant doorheen en ik geloof, dat ik niet eens wakker zou worden, al begonnen ze allemaal tegelijk te blaffen. Dat doen ze ook wel eens, vooral als er des nachts een wagen voorbijgaat of zelfs maar een voetganger. ’ Dien avond maakte de bewaker een bed voor Kruimeltje op de rustbank en begaf

zich daarna

Chr. van Abkoude, Kruimeltje