111

gesloten worden, wìlde niet mee naar het bureau van politie, waar al de ellende weer beginnen zou.

Neen, dan honderdmaal, duizendmaal liever de straat, al was het nog zoo koud, al waren de nachten nog zoo lang en al moest hij blijven slapen in hokken en kisten. Wilkes en de commissaris waren in druk gesprek met elkaar, Kruimeltje en Moor

kwamen een paar passen achteraan.

Toen was er een oploopje voor een winkel, menschen verdrongen zich voor den ingang en zoowel Wilkes als de commissaris gingen eens kijken, wat er aan de hand was. Een slagersjongen was van zijn fi ets gevallen en had zich bezeerd. Men had hem den winkel binnengedragen, waar een dokter hem verbond. Het geval bleek niet bijzonder ernstig en na een paar minuten kon de jongen zijn weg vervolgen en de voorbijgangers verspreidden zich.

Maar toen Wilkes naar Kruimeltje en Moor omkeek, waren beiden verdwenen. ‘ Waar is de jongen? ’ vroeg de commissaris.

‘ De plaat gepoetst, ’ zei Wilkes. ‘ Dom van me, om hem niet vast te houden. ’ ‘ Dat is zeker jammer, maar laten we in elk geval de zaak verder gaan bespreken. We vinden ze vandaag of morgen wel weer terug en kunnen dan maatregelen nemen. ’

Op het politiebureau gekomen, bood de commissaris Wilkes een stoel aan. ‘ Zooals ik u onderweg al verteld heb, ’ vervolgde Wilkes, ‘ raakte ik mijn vriend Harry Volker dien nacht kwijt. Ik ben toen nog eenigen tijd in de buurt van onze claim gebleven, die door de bandieten in bezit genomen was, maar ik heb geen spoor meer van hem kunnen ontdekken. ’

‘ Hebt ge eenig vermoeden, dat hij nog leeft? ’

Chr. van Abkoude, Kruimeltje