187

madame, watte ies? U hebt keskreid... ’

Vera di Borboni had maar één goede, trouwe vriendin op de wereld, en dat was haar dienstbode Marian, die met haar in het buitenland gereisd had en haar steeds vergezelde. Marian was tien jaar ouder dan haar meesteres en behandelde haar als een moeder zou gedaan hebben. Marian wist meer van Vera dan iemand anders ter wereld.

De dienstbode knielde bij haar meesteres neer en nam haar handen in de hare. ‘ Zek 't mij maar, ma chère, ’ zei ze.

Toen deed Vera een lang, lang verhaal, onderbroken door snikken, maar tenslotte

eindigend met een glimlach.

----------

Kruimeltjes koorts was niet van langen duur. Om beurten waakten Vera en haar dienstmaagd bij den knaap, ofschoon Marian niet dulden kon, dat haar meesteres zich geen rust gunde. Den volgenden morgen kwam de dokter, legde een nieuw verband en beval opnieuw rust en kalmte aan. De zieke mocht wat licht voedsel gebruiken maar matig, opdat het de koortsen niet teveel zou aanmoedigen. Na twee dagen was Kruimeltje zijn zwakte zoover te boven gekomen, dat hij weer geregeld denken en spreken kon. Het was hem, alsof hij eenige dagen buiten bewustzijn was geweest.

Het eerste, wat hem het meest trof, was de nieuwe omgeving. Vol verbazing keek hij om zich heen, zoo'n mooie kamer had hij nog van z'n leven niet gezien. En wie zat daar aan zijn bed? Dat leek wel die mooie dame, die hij laatst uit die reuze-auto had zien komen en die pianospelen ging in die zaal. Nee maar, dat was ze, hoor. En Kruimeltje had geglimlacht en Vera di Bordoni had hem over de wang gestreken.

Chr. van Abkoude, Kruimeltje